Onze emigratie, onze reis...

Onze emigratie, onze reis...

Onze emigratie, onze reis en onze eerste periode in Noorwegen.

Daar gaan we dan, met ’n viertjes in een afgeladen auto met dakkoffer. 

Op weg naar ons nieuwe thuis, ons nieuwe land. Zonder huissleutel op zak. Het vertrek was hectisch en een beetje vreemd. Teveel moest nog de auto in terwijl we eigenlijk al onderweg moesten zijn.

Maar Felix en Olivia hadden een best leuke ochtend gehad. Een huis vol met dozen, ouders die druk heen en weer lopen, een goede vriendin met haar zoontje die extra aandacht geeft, en stevige kerels die zorgen dat het huis steeds leger wordt. Dat is best grappig als je net twee en nog geen één jaar jong bent. Door ons late vertrek komen we in files terecht en we zijn blij dat we vooraf in Hengelo een hotelletje hebben geboekt. Zo rond 20.00 uur, na 5 uur rijden, komen we daar aan en we zijn allemaal vroeg naar bed gegaan.

De volgende ochtend doen we het rustig aan maar toch zijn we redelijk op tijd op weg naar Kiel.

De reis gaat voorspoedig en we hebben een leuk hotel gevonden aan de haven, met zicht op de boten naar Zweden en Noorwegen.

De ochtend daarop kunnen we het weer rustig aan doen want de boot vertrekt pas om 14.00 uur.

Zo rond de middag checken we in en wachten in de ruimte die uitzicht heeft op het enorme schip.

Olivia heeft het erg naar haar zin, ze weet heel goed dat we een bijzondere reis maken en geniet er volop van. Ik maak foto’s van haar en ik zie hoe vol enthousiasme ze alles in zich opneemt. 

We lopen samen naar een glazen wand waar we een leuk uitzicht hebben op de haven, en op het laden en lossen van de boot.

Onze auto mag als eerste naar de boot rijden en we rijden dan ook een leeg schip in. We vinden onze hut, lopen naar binnen en… uhm. Op de foto zag het er heel anders uit, veel groter en met een aparte slaapkamer. En waar zijn de kinderbedjes die klaar zouden staan? Er klopt iets niet. 

We vragen er iemand bij en inderdaad, we hebben een andere hut gekregen. De hut die we hadden willen hebben konden ze niet meer aanbieden, maar ze hadden iets beters. Ik kreeg een aangenaam voorgevoel toen we steeds verder naar voren liepen. De gang was breder en de afstand tussen de deuren van de hutten was best groot, de deur ging open en we liepen een kleine gang in, vervolgens een zeer ruime kamer met een comfortabele ruime bank met tafels en fauteuils en… enorme ramen die recht vooruit keken.

We hebben de meest luxe hut van het hele schip, the Owners Cabine. Zelfs in een luxe hotel is de kamer vaak eenvoudiger dan deze cabine. Veel is goudkleurig; de kranen en deurkrukken, maar ook de lichtschakelaars en vele dimmers. Er is een aparte slaapkamer met eigen tv en ruime badkamer, met ook weer een enorm raam. Niemand die je ziet, maar vanaf een geïntegreerd bankje in de badkamer kun je rustig naar buiten kijken nadat je een heerlijke douche hebt genomen. Nou ja, dat doen we niet maar we genieten wel van heerlijke verse koffie die voor ons in een mooie kan klaar staat. Een uurtje later wordt er een riante schaal met tropisch fruit gebracht. Olivia vindt de druiven heerlijk en wil niets anders, Renate en ik proeven van al het fruit dat op de schaal te vinden is Heerlijk! Zelfs Felix laat het zich heel goed smaken, hij heeft de ananas ontdekt en stort zich daar fanatiek op. 

Olivia en Felix genieten zichtbaar en daarom smaakt het fruit ook Renate en mij net even beter. 

Maar deze kamer met een prachtig uitzicht over de zonovergoten haven draagt daar zeker ook in bij.

Felix ligt even later heerlijk op het grote bed en Olivia heeft haar eigen spel gevonden met de goudkleurige deurkrukken en lichtknoppen, ze is er een hele tijd zoet mee en geniet wederom zichtbaar.

In deze cabine heeft ze haar moeder steeds “Renaat” genoemd, erg grappig en eenmalig.

We verkennen het schip met haar winkelstraat, haar terrasjes en restaurantjes. De eetzaal achter in het schip oogt luxueus met ramen die ongeveer twee verdiepingen hoog zijn. Deze kijken uit op het Duitsland dat we achter ons laten.

Renate en ik genieten tot laat in de avond van een magnifiek uitzicht over een donkere zee met navigatielichten en de sterren daar weer boven.

Ik heb eerder bij daglicht op zee gezeild waarbij ik ook moest navigeren op de boeien etc, maar om dit zo te zien in de nacht is toch wel heel anders. Overigens hebben we hetzelfde uitzicht als vanaf de brug, deze bevindt zich namelijk precies boven ons.

Een bijzondere avond tijdens een heel bijzondere reis, een enkele reis waarbij we Nederland voor langere tijd niet meer terug zien. Ons huis is leeg en we zijn op weg naar een nieuw huis. 

We hebben geen huissleutels op zak! Zo anders dan een vakantie terwijl het een vakantiereis lijkt. Enigszins onwerkelijk en niet helemaal te bevatten voelt het toch ook weer goed. Een belangrijke stap in ons leven waar we zolang naar hebben uitgekeken.

We zijn nu dus op weg en we hebben veel onrust van de afgelopen weken achter ons gelaten.

De eerste weken is wennen en we moeten veel “dingetjes” doen. Felix en Olivia wennen snel aan ons nieuwe huis en Olivia heeft gelijk het buitenspelen ontdekt als we thuis komen. Dat buitenspelen gebeurt dus vaak en dat is goed voor haar. Een vrijstaand huis met een ruime tuin in een mooi en schoon land; dat we het ook voor hen hebben gedaan, of juist voor hen, doet heel goed. 

Het schone valt snel op omdat de ramen en witte kozijnen zo lang schoon blijven. Fijnstof kennen ze hier niet, en dat merk je. Vanuit ons huis zijn we zo in het bos dat vlak achter ons huis begint. 

We lopen dan naar een prachtig en groot landhuis. Daar loopt een wandelroute door een heuvelachtig bos. We zijn er zo en als we dan stilstaan horen we water stromen door een beekje, vogels en misschien de wind door de bomen. Verder niets… heerlijk.
Oh ja, wel af en toe de jagers want ze willen er op herten en elanden jagen. Op die momenten komen wij er maar even niet.

Dat Noorwegen één van de mooiste landen ter wereld is zien we elke dag weer. Prachtig die bergen, op elk moment van de dag. De ondergaande zon geeft ze alle kleuren, ze worden ‘geverfd’ volgens Olivia, en bij zonsopkomst doemen ze op uit de duisternis en spiegelen ze in het meer.

Dat kunnen we zien vanuit onze woonkamer en ook hebben we al een visarend over het meer zien vliegen. Zeer indrukwekkend, en dat gewoon vanuit je eigen woonkamer. Overigens heb ik mijn eerste visarend ook in Noorwegen gezien. Dat was acht jaar geleden, hoog in het uiterste noorden van het land.

Overigens begroet Olivia de meeste vogels nog steeds, net als in Zoetermeer. Maar nu is het net even anders.

De meiden thuis….

De dagen en weken vliegen voorbij en toch blijft er het nodige liggen dat we moeten doen, zoals dozen uitpakken. Er zijn de nodige emoties die voorbij komen die wel of niet te verwachten waren. Confronterend was het bericht dat mijn neef Eelco was overleden, net een week na ons vertrek. Hij was al lange tijd ziek, maar dat ik niet op zijn begrafenis kon zijn laat zien dat er een afstand is die niet altijd te overbruggen is.

Renate heeft al een aantal weken gewerkt. Ze kan zich goed redden in het Noors, ze wordt begrepen en ze begrijpt als ze Noors tegen haar praten. Sterker nog; men is erg onder de indruk van haar Noors  en ze krijgt dan ook vaak complimentjes. Dat gaat dus heel goed, zover ben ik nog niet. Maar dat komt. 

Olivia is al op de barnehage geweest, de kinderopvang. Dat ziet er heel netjes en ruim uit. Een paar duizend m² buitenspeelruimte en ook binnen is het heel ruim. Minder kinderen met meer leidsters. We hadden in Nederland ook een hele goede kinderopvang, maar dit is toch wel een enorme vooruitgang. Wanneer we na onze kennismaking met z’n viertjes buiten staan, en alle kinderen binnen zijn, staan we even stil en luisteren we. We horen alleen vogels…. Koolmeesjes spelen in de hoge berken die om het terrein staan. Het ligt aan de rand van het dorp en het grenst aan een oude boerderij en haar grasland. We zijn erg blij dat Olivia, en straks ook Felix hier naar toe kunnen. Olivia gaat op de barnehage haar eigen gang en geniet. 

Omdat ze de Noorse taal nog niet machtig is moet het soms best frustrerend voor haar zijn. Maar ze huilt niet, ze speelt haar eigen spel en ze observeert wat er om haar heen gebeurt. Daar geniet ze van. Ze eet en drinkt goed en is graag bij de leidsters.

Met de kindjes spelen komt wel wanneer ze er makkelijk mee kan praten, ze volgt haar eigen ritme… vol vertrouwen. Ook de leiding vindt dat ze het goed doet, dat ze zo stoer is….

Wanneer we haar ophalen komt ze lachend naar ons toe en zegt ze dat ze een fijne dag heeft gehad. Thuis gekomen is ze moe, maar voldaan en rustig. We zijn trots op onze stoere meid! 

Felix doet het zo goed! Het is een heerlijke knuffelbeer, en hij heeft ook de omvang van een echte beer. Zijn handen zijn groter dan die van Olivia en hij heeft veel kracht in zijn lijf.

Wat heeft dan mannetje een eerste levensjaar achter de rug. Indrukwekkend, maar meer daarover een volgende keer. Zijn eerste verjaardag, hier in het mooie Noorwegen, was een hoogtepunt van dit jaar. Een prachtige en heerlijke taart, een kado en veel om op terug te kijken.

De eerste winterse ervaringen zijn bijzonder, ook voor de Noren zelf. De sneeuw kwam best laat en was ook snel weer weg. De temperaturen waren dan weer onder nul en dan weer daarboven. Met smeltende sneeuw en regen, zijn de perfecte omstandigheden voor ijs op de weg. 

Nu hebben we hele goede winterbanden maar geen piggdekk, dat zijn Noorse spijkerbanden.

Nee, er steken geen spijkers uit die banden maar ijzeren doppen die vooral goed grip geven op ijs.

En dat ligt soms in een dikke laag op de weg, want zout strooien doen ze hier niet. Wel zand met kleine steentjes en dat werkt prima. Tot nu toe komen we de heuvel waar ons huis op ligt prima omhoog. Maar door deze ervaringen zijn we toch maar op zoek gegaan naar een 4x4, dan toch maar niet de Noorse variant van die zuinige Duitse diesel.

Nu rijden we in een leuke Subaru Forester, niet te groot maar ook niet te klein en bovenal ook onder extreme winterse omstandigheden een betrouwbare auto. 

En deze auto heeft dus die Noorse spijkerbanden, en dat is even wennen.

Nu moeten we afscheid gaan nemen van onze trouwe Golf, een beste auto die ik graag had willen houden. Maar hij moet terug naar Nederland, mocht je een zuinige diesel zoeken?

Overigens is het best apart, met een eigen auto rijden in een nieuw land. Aan mijn auto met Noorse kentekenplaten kunnen ze niet zien dat ik een nieuwkomer ben, een allochtoon of hoe je het ook wilt noemen. 

Aan mijn rijgedrag misschien? Ja dat wel, ook hier rij ik best rustig. Dat wel natuurlijk.

Dit zijn een aantal van onze eerste ervaringen, zo in vogelvlucht en over van alles en nog wat.

Het lijkt me leuk om af en toe een soort gelijk verhaaltje rond te sturen. 

Ik hoop dat je het leuk vindt om ze te lezen.

De volgende keer vertel ik meer over mijn Noors. En hoe ik een heel aantal zaken heb geregeld bij onze Noorse bank, de dame praat Noors en ik Engels. Toch gaat het best goed, we begrijpen elkaar! 

Ook zal ik onze winterse ervaringen delen, hoe onze auto het doet en hoe we ons huis en lijf warm houden. Ook hebben we inmiddels vele ervaringen met de Noorse cultuur. Vele clichés, maar zijn ze waar? Ik deel dat graag, op mijn geheel EijgenWijze.