Mijn BDE, met een bijzonder vervolg....

Mijn BDE;

Als kind had ik een ongeluk waardoor ik totaal tien keer ben geopereerd.
Tijdens de negende operatie, ik was toen 19 jaar, waren  er verschillende fouten gemaakt.
Daardoor moest ik met spoed wéér geopereerd worden.
Tijdens deze operatie trad ik uit mijn lichaam.
Ik “hing” vervolgens in een hoek van de operatiekamer en zag mezelf op de tafel liggen
met een heel aantal mensen om mij heen, die druk bezig waren.
Ik voelde duidelijk de grens van het leven; daar waar mijn lichaam was, en achter mij
waar intense liefde en vrede was.
Die liefde en vrede die ik toen voelde was dus zeer intens en ik wilde niet terug in mijn
lichaam. Ik wist heel goed dat ik de kans had om het leven met zijn sores achter mij te laten.
Net op het moment dat ik dat wil de doen, werd ik terug geroepen. Ik draaide mij om, zag
mijn lichaam en besloot terug te gaan. Een krachtig besluit, en het was voorbij ...

Dat is ruim 25 jaar geleden. Ik heb altijd geweten dat het een bijzondere ervaring was geweest, maar ongeveer 15 jaar na de ervaring ben ik er vaker over gaan praten.
Nog steeds weet ik niet goed of ik deze ervaring "groots” moet en mag delen, maar ik weet nu wel meer wat het mij heeft gebracht.
Overigens vermoed ik dat ik op mijn vierde jaar ook een BDE heb gehad.
Ik was toen bijna verdronken in de vijver van de buren.
Het was diep en ik was tot bijna op de bodem gekomen. Het beeld van de vissen om mij
heen zie ik nog scherp voor me, vermoedelijk ruim een halve meter onder de waterspiegel.
Het was ook daar erg vredig en ik was niet bang.
Plotseling had ik mijn mond net boven het water, met mijn tenen op een bloembak.
Hoe ik er uit was gekomen heb ik nooit geweten.
Nogmaals, ik weet niet zeker of dit een BDE was, maar het was in ieder geval een bijzondere ervaring die me altijd bij is gebleven.
Ik heb als twintiger erg mijn best gedaan om te doen wat men maat schappelijk van mij wilde: een vaste baan, goed salaris en een eigen huis.
Maar ik had ook mijn uitspatting en dronk veel alcohol. Ik wist dat ik aan me zelf moest gaan
werken maar heb dat uitgesteld tot ik begin dertig was.
Toen begon ik ook meer te lezen over spiritualiteit en andere zaken.
Zo kwam ik dichter bij me zelf en daar blijf ik aan werken.
Ik hecht aan het leven, maar ik ben niet bang voor de dood.
Veel mensen met een BDE zeggen dat ze sinds dat moment niet meer mee kunnen met de massa; dat herken ik maar ik had het niet ineens.
Dat komt misschien omdat er toen nog weinig openheid was over het onderwerp BDE.
Zoals ik al eerder zei, had ik ook zelf me meer gericht op wat er van mij maatschappelijk werd gevraagd.
Daar was ik zelf verantwoordelijk voor, los van de heersende tijdsgeest.
Door de dood van ons eerste kindje, ze is bij de geboorte overleden, kwam bij mij het besef los dat ik wèl mee ga op de stroom van het leven. Dat ik dat eigenlijk al zo lang doe.
Op belangrijke momenten vertrouw de ik wel degelijk op mijn intuïtie en voer ik mijn eigen koers.

Toch had ik een bijzonder moment nodig om dat besef goed door te krijgen.
Toen mijn vrouw op bed lag en haar vliezen waren gebroken raakte ik eerst in paniek.
Op weg naar de telefoon om 112 te bellen nam ik een zeer intens en krachtig besluit.
In een fractie van een seconde ging er veel door mij heen; het belangrijkste was dat ik voor mijn dochtertje vanuit rust en trots zou ervaren wat er zou komen.
Het besluit om waardig en respectvol met de situatie om te gaan deed ik voor haar.
Geen paniek, maar rust en respect voor ons kindje dat nu een oneerlijk gevecht moest voeren.
Ze was nagenoeg kansloos na een zwangerschap van 24 weken.
Vlak voor de bevalling was er nog een hart slag, maar ze werd levenloos geboren.
Er waren na haar geboorte vele momenten waar in ik mij diep verbonden met haar heb gevoeld.
Dat gevoel is gebleven en ik koester mijn sterrenkind als een groot geschenk van God.
Ze heeft mij en mijn vrouw veel moois gegeven, intense momenten waarin ons dochtertje vanuit een andere dimensie ons liefde en respect gaf.
Mijn vrouw en ik waren al heel hecht samen, maar dat werd door deze ervaring veel sterker en we groeien daar nog in.
Ons tweede dochtertje werd bij net één jaar geopereerd in het zelfde ziekenhuis waar ik mijn laatste operatie onderging.
Haar zo aan een ander toe te vertrouwen was een proces van loslaten en vertrouwen.
Voor mij ook bijzonder om zo mijn eigen ziekenhuis ervaringen af te sluiten.

Ongeveer twee maanden later was ik weer in de OK omdat mijn vrouw een spoed keizersnede moest ondergaan na 29 weken zwangerschap.
Onze zoon zag ik levenloos ter wereld komen en hij moest gereanimeerd worden.
Ondanks onzekerheid voor wat zou komen wist ik de innerlijke rust te vinden en kon ik zo actief de situatie ondergaan. Ik ging mee met de stroom van het leven.
Onze zoon heeft een zeer moeilijke eerste nacht gehad. Er was voor de bevalling geen tijd geweest om zijn longen voor te bereiden.
In de eerste nacht was zijn bloeddruk ook mede daarom instabiel en te hoog.
Na deze eerste nacht liet hij een wonderbaarlijk goed herstel zien en toont hij een bijzonder sterke levenskracht.
Ook nu “doet” hij het heel goed en is hij een mooie, relaxte en een heel stevig en krachtig kind.
Afsluitend wil ik opmerken dat in de gezondheidszorg veel bijzondere mensen werken die met liefde voor hun vak mensen bijstaan in vaak moeilijke omstandigheden.
Dat ook ik in het verleden te maken heb gehad met (ernstige) fouten en onbegrip door deze beroepsgroep, doet hier niets aan af.
Mijn ziekenhuiservaring en die met mijn kinderen te maken hadden, waren mede
zo bijzonder omdat vele zeer kundige en liefdevolle mensen zo begaan en betrokken waren met onze kinderen en met ons als ouders. Dat kan mij nu nog ontroeren.
Het is onder andere mijn taak geweest om liefdevol mijn ervaringen te mogen zien als een geschenk van het Leven, een kostbaar geschenk.


Bovenstaand verhaal krijgt eind 2013 een bijzonder vervolg die ik graag wil delen.
Ik zit aan het begin van de avond met mijn zoon, hij is dan ruim een week 3 jaar, op de bank.
Hij heeft een tijdschrift gevonden dat hij aan het doorbladeren is.
Zoals al in het verhaal hierboven is beschreven is mijn zoon geboren bij een zwangerschap van 29 weken en hij had geen hartslag of ademhaling en moest gereanimeerd worden. Later die avond opnieuw toen hij werd vervoerd naar het academisch ziekenhuis.
Daar op die bank was hij dus in het tijdschrift aan het bladeren en hij zag een foto van een operatieteam, in blauwe pakken en met mondkapjes op. De patiënt is niet te zien en de foto is niet schockerend. Hij vraagt me wat `dat` is en ik zeg iets korts als; een operatiekamer.
Vervolgens zegt hij; die meneer knijpt daar zo.
Hij wijst naar zijn rechter zijde, net onder zijn ribbenkast, terwijl hij dit zegt.
Hij kijkt er erg moeilijk bij en zegt dat het erg veel pijn doet. (meneer zegt hij overigens tegen alle volwassenen, zijn kinderarts was een vrouw)
Ik heb geluisterd en naar hem gekeken en wou niet teveel zeggen of vragen.
Wel heb ik gevraagd; wanneer was dat? Maar daar kon hij geen antwoordt op geven, logisch ook.
Ik heb begrepen dat een pasgeborene met twee vingers wordt gereanimeerd, net onder het middenrif. Ik was er de eerste keer bij maar kon het niet goed zien omdat een heel team van mensen om hem heen was. Onze `Grote-Kleine-Man` was wel erg klein bij zijn geboorte!

Bovenstaand vervolg heeft indruk om me gemaakt, dat mag logisch zijn.
Overigens hebben wij hem nooit verteld dat hij tijdens een spoedoperatie is geboren.
Zijn beleving die hij zo puur met mij heeft willen delen kan mijns inziens niet anders
uitgelegd worden als een herinnering aan zijn geboorte en wellicht een BDE die daaraan
verbonden is.



PS; inmiddels is op 20 mei deze blog op eart-matters.nl al ruim 1500 keer gelezen.
Daar ben ik heel blij mee, dank daarvoor.
zie; http://www.earth-matters.nl/26/9401/spiritualiteit/lezersbiref-vervolg-van-bijna-dood-ervaring

Onze emigratie, ons afscheid...

Afscheid nemen,

Voor mij toch onverwachts is mijn vader op 23 november 2013 overleden.
Een dag eerder had ik van mijn oom vernomen dat het slechter ging met hem. De ochtend van zijn overlijden had ik besloten om hem op te gaan zoeken, dat ik zou gaan proberen reis te regelen.
Dat had ik in een mail aan mijn oom gestuurd en een paar uur later krijg ik het bericht van zijn overlijden. Mijn vader was al een aantal jaren ziek en hij ging langzaam maar zeker achteruit.
Helaas heb ik mijn vader voor het laatst gezien in mei 2011, een aantal maanden voor onze emigratie naar Noorwegen. Door een heftig en verdrietig conflict was het niet meer mogelijk om contact te hebben met mijn ouders en zussen. Mijn rouwproces is toen ook gestart, en dat is pijnlijk.

Ongeveer één uur voor het overlijden van mijn vader had ik een bijzonder moment, in gedachte was ik sterk met hem verbonden.Het gevoel wat erbij aanwezig was, was puur en liefdevol en ik heb uitgesproken dat er geen obstakels tussen ons aanwezig zijn. Dat gevoel heeft mij bijgestaan in de stappen die ik vervolgens helaas moest maken, op weg naar zijn crematie. Het weerzien met mijn familie heeft mij zeer goed gedaan, het was zeer warm en liefdevol. Het heeft mij wederom laten zien dat familiebanden uniek zijn, waardevol. Maar achterom kijkend moet ik ook erkennen dat deze banden niet als vanzelfsprekend moeten worden ervaren. Een mens is op de eerste plaats een uniek en liefdevol wezen, en dan pas een dochter, broer, zoon, etc etc. In de afgelopen jaren heb ik veel geleerd, ook dat het bewust nemen van afstand en mijn eigen weg te gaan, goed was om te doen. 
Voor mij was er eigenlijk geen andere optie en ik denk dat alles bij elkaar het mij als mens verder heeft gebracht, maar ook wij als gezin zijn in onze kracht en in onze liefde bevestigd en gedragen.

Een heel aantal momenten waren voor mij zeer bijzonder, het contact een mijn oom en tante waar ik ook verbleef, een aantal gesprekken. Maar ook een tekening op de kist van mijn vader. De kist was van onbewerkt hout dat was gezaagd van een enorme boom die in een dorp verderop had gestaan.
Een boom die veel ouder dan mijn vader moet zijn geweest en waar hij misschien nog wel onder heeft gestaan. Op de kist stonden een paar boodschappen, maar ook was er een vogel en een bergketen getekend. Die bergketen viel me op. Deze leek erg op Lifjell. Vooral vanaf een bepaalde hoek gezien.
De foto hieronder laat dat hopelijk zien.
Maar uiteraard kan het ook gewoon zo zijn dat ik deze gelijkenis er graag in wou zien.

Bovenstaande is een ingrijpende en heel persoonlijke gebeurtenis en het lukt me nu nog niet om het geheel vrij en open te schrijven. het verhaal loopt niet goed, lukt me nu ook niet om dat anders te verwoorden. Ik ga daar later mee verder. 

De reis naar en terug van Nederland was in een heel aantal opzichten bijzonder. Ik was enorm blij dat ik weer terug was en ik werd in een koud en wit Noorwegen door mijn heerlijke gezin van de bus gehaald. Ik maakte nog net geen huppel sprong van blijdschap toen ik ze zag. Maar wat was ik blij ze weer te zien en te kunnen knuffelen, heerlijk. 
Gelijk gingen we over tot de orde van de dag. Olivia had een uitnodiging gekregen van haar vriendin Anne, ja het zijn echte dikke vriendinnen. Die uitnodiging kreeg Renate toen ik al vertrokken was.
Of ik nog een cadeautje in Nederland kon kopen. Natuurlijk, ik zou toch in de Hema wat dingetjes kopen, maar of ik nou alles meekrijg in die ene tas die ik als handbagage meeneem? 
Ongelofelijk wat er in kan en Anne was er blij mee, kun je vast niet in onze regio kopen.
Gelijk kon ik achter het stuur kruipen om Olivia en Renate naar het feestje te brengen en we waren precies op tijd. Wat een timing, en dat met ruim 1000 km achter de kiezen.

De volgende gebeurtenis wil en kan ik nu wel vrij en open delen, het was een paart dagen na mijn thuiskomst.

Ik zat met Felix in de woonkamer, ik zat op de bank en hij stond voor de bank.
Hij maakte bijzondere opmerkingen  die ik mogelijk kan koppelen aan een bde.
Felix is geboren met een spoedkeizersnede na een zwangerschap van 29 weken en hij had geen hartslag of ademhaling en moest gereanimeerd worden, later die avond opnieuw op weg naar het andere ziekenhuis, LUMC. Op die avond met mij was Felix aan het bladeren in een tijdschrift en daar zag hij een foto van een operatieteam, in blauwe pakken en mondkapjes op etc. Hij vroeg wat dat was en vervolgens zij hij; Die meneer knijpt daar zo. Hij wees naar zijn rechter zijde, net onder zijn ribbenkast.
Hij keek er wat moeilijk bij en zei dat het toen erg pijn deed. (meneer zegt hij vaak tegen volwassenen en zijn artsen waren vrouwen)
Ik heb geluisterd en naar hem gekeken en wou niet teveel vragen. Over het wanneer kon hij geen antwoord geven, logisch ook.
Renate zei later dat bij pasgeborene met twee vingers wordt gereanimeerd, net onder het middenrif. 
Ik was er de eerste keer bij, maar kon dat niet goed zien omdat er veel mensen om hem heen stonden en hij heel klein was. Uiteraard heb ik het nodige gezien en wist ik dat het kritisch was.
Uiteraard kun je bovenstaande ook sceptisch benaderen, maar het lijkt mij toch zeer aannemelijk dat Felix zijn geboorte kan herinneren en dat hij waarschijnlijk deze bewust van buiten zijn lichaam heeft waargenomen.
Dat kun je dan een BDE noemen omdat hij op dat moment feitelijk dood was. Dat laatste staat overigens ook zo letterlijk in zijn medisch dossier.




Als afsluiting een mooie gedachte over kwaliteit in je leven;

Het geluk in jouw leven, hangt af van de kwaliteit van jouw gedachten.  Rehana Gulzar, Utrecht NL