Onze emigratie, onze taal
Jappiejope,
Net als voor de meeste mensen is eten voor ons een dagelijkse bezigheid, maar ook iets wat we alle vier graag doen. Felix eet vaak zichtbaar lekker, ook hoorbaar met zacht en soms wat luider geknor.
Olivia laat zich meestal horen als ze juist niet wil eten, maar als het haar smaakt dan geniet ze in stilte afgebroken met een duidelijk hoorbaar “meer!”. Olivia ontwikkelt razendsnel haar taal, in het Noors en Nederlands en volgens de leidsters van de Barnehage ook in het Engels.
Maar dat komt misschien omdat ze een Engels liedje zingt waarvan wij geen idee hebben waar ze dat heeft opgepikt.
Olivia neemt snel taal in zich op, spreekt deze ook vaak erg mooi uit.
Ze heeft ook woordjes die ze op haar eigen manier uitspreekt en die zijn voor ons duidelijk.
Als ze aan een ander zou vragen om jappiejope, zal ze waarschijnlijk geen champignons krijgen.
Heerlijk in roomboter gebakken sjampinjong, zoals ze in het Noors heten. Maar dan wel uit Nederland of uit Polen maar waarschijnlijk in beide gevallen geoogst door Poolse arbeiders.
Maar waar ze ook vandaan komen, Olivia en ook Felix zijn er gek op. Wij allemaal eigenlijk en dat is mooi want jappiejope, uhm champignons, zijn gezond.
Uiteraard gebakken in de gezonde volle vetten van roomboter.
Olivia heeft meer “eigen” woordjes. Zo noemt ze Felix; Cx en zichzelf; Ovia.
Ook noemt ze ons soms pama, mappa, ofzo iets. Geen vergissing en we benoemen het ook niet als fout of goed, het is gewoon haar taalontwikkeling die ze op geheel Eijgenwijze doet, om maar eens een eigen woord te gebruiken. Het doet ons allebei veel om van zo dichtbij twee prachtige mensenkindjes groter te zien worden.
16 maanden Baby
Felix is op 23 april 2012 voor het eerst zelf gaan staan. Ik trof hem ‘s ochtends staande aan in zijn bedje. Hij keek mij daarbij trots en met grote blijde ogen aan en begon vervolgens driftig te springen.
Hij hield het een hele tijd vol en hij heeft zijn kunsten ook vol trots aan zijn zus laten zien.
In de middag ging hij in de box staan en dat kon ik met de camera vastleggen. Een dag later toonde hij zijn nieuwste kunsten ook aan zijn moeder.
Ruim 2 maanden verder staat Felix op het punt om te gaan lopen.
Hij oefent driftig en vindt het heerlijk om lekker te kunnen staan en hij zet voorzichtig zijn eerste stappen. Maar voorzichtig en dus nog niet op eigen kracht, maar dat lijkt heel dichtbij.
Felix neemt voor alles zijn eigen tijd. Medio augustus loopt hij al een aardig stukje zelfstandig, een aantal meters en dan even stilstaan. Felix loopt! Van harte mijn jongen.
Het lijkt zo eenvoudig als je lopen als iets vanzelfsprekends ervaart, maar om het te leren is het een ware kunst. Overigens heb ik dat eens zelf ervaren toen ik als achtjarige weer opnieuw moest leren lopen, dat valt nog niet mee als benen als luciferstokjes aanvoelen en het boven lichaam een enorm blok beton lijkt te zijn.
Ondanks dat Felix met een heel aantal zaken later is dan leeftijdgenoten ligt hij heel goed op schema in zijn ontwikkeling en met een aantal zaken loopt hij voor, uitgaande dus van zijn feitelijke geboortedatum.
Dat is briljant Felix! Een stevig staaltje van Mensenkracht heeft hij daarmee laten zien.
Als je uitgaat van een maand met 4 weken, dan zou Felix op 1 week na 3 maanden(!) te vroeg zijn geboren.
Als je een dergelijke achterstand in zo’n korte tijd weet in te halen, dan mag ik dat briljant noemen.
Neemt niet weg dat hij lang baby is geweest met bijzonderheden die ons aardig wat uurtjes slaap hebben gekost. We tanken op dit moment langzaam bij, maar wat zijn we dankbaar en blij met een vrolijke en gezonde zoon als Felix.
Ook op de barnehage bevestigen ze dat Felix een hele goede ontwikkeling doormaakt.
Dat heeft Renate te horen gekregen op haar eerste oudergesprek hier in Noorwegen, ook weer een leuke mijlpaal.
Ook Olivia heeft een goede en sterke gezondheid en weet zich altijd snel te herstellen van een verkoudheid of iets anders dat ze overneemt van een ander kind.
Zo eind april, waren we alle vier herstellende van een hardnekkige verkoudheid.
Felix en Olivia hadden beiden koorts maar waren daar best snel vanaf, Renate en ik hadden iets meer tijd nodig.
Allebei een eigen autostoeltje;
Natuurlijk hebben ze allebei een eigen autostoeltje, zou je zeggen.
Hoe wil je het anders doen? Ja dat weet ik, maar ik bedoel iets anders.
Hun autostoeltjes dragen hun naam. Ik bedoel dat letterlijk.
De fabrikant heeft het stoeltje van Olivia daadwerkelijk “Olivia” genoemd en van Felix dus “Felix”.
Dat is op zijn minst heel grappig en het benoemen waard, zo dacht ik.
Kindvriendelijk Noorwegen,
Ergens in april is Felix regelmatig aan het hoesten en hij heeft dat nog zo eind juni, maar het is allemaal een stuk minder heftig en hij is er sneller vanaf. Maar nu klinkt het anders.
We vertrouwen we het niet zo en Renate belt of een arts er naar kan kijken.
We kunnen terecht in een dorpje iets verderop. Daar aangekomen zoekt Renate naar de ingang.
Felix in de kinderwagen voorop zoekt Renate naar een ingang zonder trap. De deur daar zo’n 10 treden hoog laat ze links liggen. Ze vraagt het iemand en ja hoor, we moeten toch die deur nemen.
Maar waar laten we de wagen of is er misschien toch een andere ingang speciaal voor dit soort wagens? Nee die is er niet en de wagen kan hier boven staan. Nou ja, we tillen onze wagen maar omhoog en we laten onze verbazing maar even voor wat het is.
Vreemd is het wel, en wat doe je met een oude baas met overgewicht in een rolstoel?
Aan alles denken die Noren, maar toch laten ze ook vaak zaken liggen die je zo normaal zou vinden. In winkelcentra pompstations zijn er altijd ruime toiletten en vaak een speciale ruimte voor moeder en kind. Soms zelf met aparte ruimte waar het kind in alle rust aan de borst kan.
Eerder had ik daar al eens over opgeschept, dat ze hier zo kindvriendelijk zijn.
En dat zijn ze nog steeds, daar doet deze ervaring niets aan af maar het is toch goed ook deze te benoemen.
Wat ook nog wel aardig is om te vertellen is de kindvriendelijke methode van de arts die Felix onderzocht, overigens een hele stevige Duitse dame.
Om Felix wat gerust te stellen, weet zij veel dat Felix al vele artsen aan zijn bed heeft gehad, bood ze hem wat snoepjes aan. Uhm, ja echt en dan niet de snoepjes die wat veiligheid betreft zouden passen bij zijn leeftijd maar van die flinke ronde dingen waar hij zich zo heerlijk in zou kunnen verslikken.
Nou ja, ze heeft ze waarschijnlijk zelf opgegeten want Felix heeft ze geweigerd. Verstandige zoon hebben we toch, of hij herkende het domweg niet omdat we het zelf ook nooit geven.
Laat ik nu even niet uitweiden over hoe slecht suiker en koolhydraten zijn voor mensen, en dus zeker voor kinderen, en hoeveel ziektes daaraan toegeschreven kunnen worden.
We gaan een andere keer verder door op nieuwe inzichten mbt voeding die van alle kanten steeds meer bijval krijgt. Ook de wetenschap erkend nu dat de volle vetten gezond zijn en Felix is daar een heel goed voorbeeld van. Hij krijgt nog steeds (biologische) kokos vet en roomboter.
Voor hen die nieuwsgierig zijn naar gezonde voeding, vraag, zoek of wacht op meer nieuws dat we op dit gebied rondsturen. Maar voor nu heb ik genoeg gepreekt.
Overigens had de arts ook nog een vrij heftig medicijn voorgeschreven. Renate had de lijst met mogelijke bijwerkingen gelezen en werd van het lezen zelf een beetje ziek.
We hebben Felix niets gegeven, behalve zijn beste medicijn. Gezonde voeding met de daarbij essentiële volle vetten. Felix is snel hersteld en nu heeft hij alleen af en toe een hoest die geen naam mag hebben. Het medicijn hebben we ongebruikt terug gebracht. Nogmaals Felix, je bent briljant!
Oh ja, wat we al weer heel normaal zijn gaan vinden is dat de honden hier ook kindvriendelijk zijn.
In NL moesten ze altijd los lopen en vooral overal met hun natte snuit in duiken.
In de boodschappentas en ook in de kinderwagen. Dat laatste liet ik dan niet gebeuren en ik kon zoiets naar het baasje toe niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Dat werd meestal niet in dank afgenomen.
Helaas hebben we ook ervaringen waarbij honden, en niet de kleinste en vriendelijkste, los liepen en blaffend op ons af kwamen. De laatste keer was twee weken voor vertrek toen Renate met Olivia en Felix alleen even weg was. Het was een incident dat impact had en Olivia was al wat bangig voor honden. Door de vriendelijke honden hier die gewoon aan de lijn lopen en even relaxed zijn als de meeste Noren, heeft Olivia al een paar hele leuke ervaringen gehad met honden.
Zo ook met hondje Bas. Een heel lieve Mopshond van vrienden van ons.
Helaas wonen ze op ruim 30 minuten rijden, maar we komen er vaak genoeg zodat Olivia het regelmatig heeft over hondje Bas en ze heeft daar zichtbaar goede herinneringen aan.
Sinds kort heeft hondje Bas een huisgenoot, een pup die al zo’n twintig (!) kilo weegt en een heel lief karakter heeft, hondje Beer.
Straks, in ons eigen huis willen we gauw poesjes en een hond. Natuurlijk ook kippen en wie weet wat nog meer!
Veiligheid
Van kindvriendelijkheid kan ik makkelijk overstappen naar veiligheid.
Nou daar hebben we ook een paar mooie ervaringen mee, bijzonder in ieder geval.
Nou ervaren wij Noorwegen als een zeer veilig land en tot nu toe heeft de VN dat ook steeds bevestigd.
Volgens de VN is Noorwegen het beste land om te wonen, maar dat heb ik weleens vaker gezegd.
Nou zijn de Noorse chauffeurs niet de beste op de wereld en het gevaarlijke is dat ze dat zelf niet weten. Maar toch is het prettig rijden hier als je dat afzet tegen de overvolle wegen in Nederland waar menig chauffeur overspannen en agressief zo snel mogelijk overheen wil rijden.
Afgelopen winter liep ik met Olivia over een parkeerterrein. We moesten even op Renate en Felix wachten dus liepen we gewoon wat rond. Er stond een mooie en grote terreinwagen en ook Olivia is gek op mooie en stoere auto’s dus liepen we ernaar toe. Toen we naast de auto stonden, Olivia was kleiner dan de wielen, kon ik zien dat de auto niet op slot was. De auto was ook weer niet zo hoog dus kon ik ook zien wat er in de auto lag. Het was een auto zonder achterbanken en dus had deze een behoorlijke laadvloer. Daar lagen wel wat spullen maar niet zoveel.
Wat me gelijk opviel was het enorme dubbelloops jachtgeweer dat daar open en bloot lag.
Dat is gek, niemand in de buurt en de auto is niet afgesloten. Ik heb maar niets tegen Olivia gezegd, ik wil haar niet uitleggen wat ze daar mee doen in de prachtige bossen waar wij graag wandelen.
Ik hoop graag eens een Eland tegen te komen zodat ik haar of hem kan bewonderen om zijn krachtige lijf en dan gaan we beide gewoon weer onze eigen weg.
Ieder zijn eigen weg gaan brengt me op een man in onze tuin. Nee dat was ik niet maar een onbekende man die onze tuin in liep en daar met een meetapparaat langs ons hek liep.
Ja, aan onze kant van het hek. Aan de andere kant zou hij door hoge bramenstruiken moeten dus is het logisch dat je maar door de tuin loopt. Nou doet onze deurbel het niet maar even aankloppen is dan best logisch om te doen. Ik weet zeker dat hij niet voor de deur heeft gestaan.
Toen hij klaar was liep hij met zijn meetgereedschap op zijn schouder nonchalant kijkend het keukenraam voorbij. Ik heb hem een even zo nonchalante blik terug gegeven met een gratis 'blikje' verbazing. Even vriendelijk zwaaien kwam niet in me op. Dat is eigenlijk best gek, vriendelijkheid wil ik als life-style maar lukt me duidelijk niet altijd.
Een week later kwam een graafmachine de straat in om een stoep te verlengen cq aan te leggen.
Hoezo wordt de burger geïnformeerd? Maar misschien hebben we de inspraakronde en informatieavonden gewoon gemist, of denk ik nu volgens het poldermodel?
Fietsen
Je kunt het je haast niet indenken, maar onze fietsen zijn al ruim tien maanden niet gebruikt!
In NL deed ik veel op de fiets, de boodschappen en als het even kon in de avond een rondje om het meer dat aan de rand van Zoetermeer lag. Zo’n vijfduizend kilometer per jaar fietste ik wel, zeker in de jaren dat ik regelmatig ook wat langere tochten maakte.
Vandaag ben ik alleen thuis en na allerlei klusjes in huis hoop ik voor het eerst met de fiets op Noorse bodem mij prettig en veilig voor te kunnen bewegen.
Gelukkig houden de meeste Noorse automobilisten rekening met voetgangers en fietsers door af te remmen en ruim te passeren, maar dus niet allemaal en zeker toeristen zijn niet zo gewend aan het feit dat hier weinig fietspaden zijn.
Zomergasten
Ze zijn er weer, onze gevleugelde vrienden. Medio maart zag ik het eerste valkje vliegen.
Ik had deze niet meer gezien sinds we uit Zoetermeer vertrokken. Daar zag ik bijna dagelijks de buizerd overvliegen en iets minder vaak een valkje. De laatste kwam vaak zijn prooi boven op ons dak opeten. Als ik geluk had zag ik hem aan komen vliegen, met zijn prooi in zijn poten vloog hij dan recht op ons raam af en ging op het laatste moment omhoog om op ons dak te kunnen landen.
Omdat hier zoveel bos is zijn de roofvogels in bewoond gebied minder talrijk, alhoewel ik in onze tweede week vanuit ons huis een visarend over het meer zag vliegen.
Indrukwekkend dier! Een ontmoeting die ik zie als een mooi cadeau, zo kort na aankomst in Noorwegen.
Oh ja, ik denk dat ik mijn handige pocketversie van wintergasten deze zomer hier prima kan gebruiken. Inderdaad, ik heb deze zomer op het meer dezelfde duikeentjes gezien die ik elke winter in de Nederlandse polder aantrof.
We zien om ons huis hoofdzakelijk de meesjes, het roodborstje, meeuwen en kraaien.
In het bos zie en hoor je de lijsters en andere echte bosvogels. Dat verschil is in Nederland weg omdat de vogels zich hebben aangepast.
In de bossen zijn duidelijk meer vogels te horen maar ik kan niet altijd goed zien welke vogels ik hoor en dus weet ik ook niet of het een zomergast is of een “blijvertje”.
Overigens is de kolonie meeuwen uitgebreid met de grote mantelmeeuw en is er nog een strijd gaande om het leiderschap.
Ik vermoed dat de nieuwkomers overwinterd hebben in het Waddengebied, dat al begint in Denemarken en dus relatief dichtbij is. Zeker met een zuidelijke wind in de kont lijkt me dat best lekker vliegen, de wind is warm zal ik maar zeggen. Nou ja, dat is dan weer op meerdere manieren uit te leggen maar ik probeer me even in de vogel te verplaatsen die zo makkelijk mogelijk naar zijn zomerverblijf wil reizen. Wat een luxe trouwens, ze hebben geen bagage nodig en ze weten zeker dat ze ongeveer een half jaar een prima verblijf hebben met vol pension.
Ook Olivia en Felix zijn gek op vogels en we genieten vaak samen van hun gezang.
Als Olivia wil aangeven dat ze een vogel hoort maar niet ziet, dan gaat haar vinger omhoog en zegt ze “muziek” terwijl ze in de richting van de vogel kijkt. Felix roept een langgerekt “kijk” en wijst met zijn vinger naar de vogel.
Overigens kunnen we in het bos, niet ver van ons huis, nog de intense stilte opzoeken.
Dat was in de winter mogelijk, ondanks dat het geluid toen ver werd gedragen. Maar ook nu in het voorjaar is nog niet elke stukje van het bos door vogels in bezit genomen.
Als we dan even stilstaan en goed luisteren, dan horen we hooguit de wind door de bomen en wat water door een beek. We horen geen auto’s, vliegtuigen of mensen maar misschien een enkele vogel.
Dat is stilte…. we kunnen enorm genieten van deze momenten en ze doen ons lang goed.
Ik wil niet op Nederland afgeven want we hebben daar een goed leven gehad, maar de constante drukte heb ik als ongezond ervaren. Altijd hoorde je ergens een vliegtuig, of een (snel)weg, of een trein of een combinatie van dit alles in combinatie met meer mensen die jouw pad kruisten.
Ik heb me daar nooit door af willen sluiten door met oordopjes in te lopen. Heerlijk hoor die muziek tijdens het lopen, maar dan hoor ik toch liever de muziek die ik van de natuur dankbaar mag ontvangen. Ook vind ik het altijd fijn om mensen te groeten en gegroet te worden.
Overigens is dat hier heel normaal, eigenlijk groet iedereen elkaar. Een eenvoudige knik naar beneden toe tijdens het voorbijrijden of lopen tot een hand omhoog of een “hei”.
Een “hei hei” mag ook en dat doe ik meestal. Steeds meer gezichten ken ik, maar nog steeds zijn er meer mensen die ons kennen. We zijn een opvallend stelletje samen dat in een kleine gemeenschap niet onopgemerkt kan blijven. Dat willen we ook niet, het voelt goed om een onderdeel te zijn van een kleine en hechte gemeenschap.
Oh ja, laatst werd de stilte in het bos ruw verstoord door stoere mannen.
Nee niet door houthakkers maar door brandweerlieden.
We stonden met de auto op een plekje midden in het bos dat wel vaker ons vertrekpunt is.
Olivia en Felix sliepen in de auto en Renate zat een boek te lezen. Ik stond wat buiten en heb me nuttig gemaakt door de brandweer de weg te wijzen. Ook de aanstormende laatkomers die in eigen auto achter de vierwiel aangedreven brandweerauto’s aanreden.
Stoere mannen die ons mooie bos beschermen tegen bosbrandjes. Ze moeten maar klein blijven, die brandjes want er is wel erg veel bos dat maar gewoon groen bos moet blijven.
Het was de laatste weken kurkdroog, dat bos. De sneeuw was gesmolten en over een bevroren grond weggespoeld en had daarom de grond nauwelijks met water gevoed.
Dat in combinatie met hoge tempraturen zo vroeg in het jaar, maakt de grond droog en dorstig.
Inmiddels heeft het flink geregend en ik hoop dat het genoeg was, maar er komt vast nog wel meer.
Nog meer wild nieuws…. Eind mei zag ik, gewoon ergens in de middag, een vos door onze tuin lopen.
Ik had nog nooit een vos van zo dichtbij gezien, maar het beestje liep heel rustig over het gras langs ons huis. Vanachter het raam was ik nog geen 3 meter van hem of haar vandaan.
Heel bijzonder. Hij zal wel van alles ruiken want we hebben veel vogels in de tuin, ook met jongen.
In de winter zie ik bijna dagelijkse sporen van reeën. Maar deze zullen waarschijnlijk nu meer in het bos blijven.
Nog meer zomergasten
Ze komen met vele, de toeristen. Dat is goed, voor die toeristen omdat ze ook mogen genieten van al het moois hier. En voor hier omdat menig Noor er een goede boterham aan weet te verdienen.
Wij bekijken die campers soms wel met verbazing, niet alleen omdat het er veel zijn, erg veel zelfs, maar ook omdat ze zo enorm groot zijn. Complete bussen met meer luxe dan in mening woonhuis te vinden is. Ook zitten er waarschijnlijk vaak allerlei nationaliteiten in die Noorse campers.
Maar opvallend is wel hoeveel gele kentekenplaatjes we zien, uit Denemarken en Nederland.
Ze vallen op en de Duitsers natuurlijk een stuk minder makkelijk.
Ook hebben we een Finse toerist gezien en zelfs eentje uit Cyprus. Af een toe een Franse en een Oostenrijkse en natuurlijk ook aardig wat uit Zweden.
Medio augustus kwamen we amfibie voertuigen tegen, een stuk of drie kwamen ons tegemoet gereden. Met een oude en een minder oude NL-kentekenplaat. Die hebben wel een heel bijzondere reis en natuurlijk ook veel bekijks. Of het moreel nog te verantwoorden is om met een dergelijk zwaar en vervuilend voertuig op vakantie te gaan…., tja dat is twijfelachtig.
Tijdens een wandeling door ons dorp komen we ze weer tegen en we groeten ze in het Nederlands.
Dat hadden ze niet verwacht en ze kunnen natuurlijk niet weten dat we inwoners zijn van het dorp. Olivia en Felix zijn steeds weer onder de indruk van trekkers en vrachtwagens en deze machines zijn zo indrukwekkend dat ze er stil van werden. Een leuke ervaring voor ze en even later zien we de drie nog mooi zij aan zij over het meer varen.
Ze lieten in de haven een paar Noren achter die het te waterlaten van de voertuigen hadden kunnen bekijken. Dat konden wij dan weer mooi zien, maar voor het te water gaan waren we net te laat.
Applaus
Het was de laatste woensdag van juni en Olivia is op de barnehage en Renate heeft vrij. Een leuk dagje om met z’n drietjes iets te doen. We gaan naar een museum waar we al vaak langs zijn gekomen tijdens onze wandelingen door het bos achter ons huis. Het is een museum in een zeer groot landhuis van ruim 200 jaar oud. Een toen uiterst rijke familie had het laten bouwen als zomerhuis maar ze hebben er uiteindelijk permanent gewoond. Omgerekend heeft de nieuwbouw zo’n 1,5 miljard euro gekost. Ook nu is dat veel geld voor een huis. En ze hadden dus meerdere huizen.
Ze hadden, en hebben overigens nog steeds, zo’n 25.000 hectare bos in de regio.
Sommige Noren vinden dat niets voorstellen, echt waar. Het kan dus altijd nog groter denk ik dan maar.
Nou lijkt in Noorwegen wel meer grootschalig te moeten zijn. Leuk om even te benoemen dat onze provincie bijna een vierde van Nederland is en er wonen zo’n 160.000 mensen.
Maar goed, we zijn dus in het museum dat gevestigd is in de oude wagenschuur waar ook nog de oude wagens staan. Die wagens waar paarden voor moesten dan wel en dus geen oude RollsRolls, Jaguar of dat soort mooie jongens. Maar deze waren ook mooi en voor die tijd vast heel luxe.
Overigens, toen we wegliepen kwam een oldtimer uit Duitsland ons voorbij gereden.
Misschien wel verre voorouders van de familie die op het gemakje het buiten verblijf eens kwamen bezoeken. Ik dwaal af maar ik neem u weer mee naar het museum.
We kregen een toer door het huis.
Het oogt binnen allemaal wat kleiner dan je van buiten zou verwachten, maar vaak was dat ook een opzet bij de bouw van een dergelijk huis in die tijd. Het is bijna een privé-toer met nog 1 Noorse man.
Omdat het aangeboden wordt is de toer in het Engels en de Noorse dame kan op deze manier oefenen omdat ze binnenkort in Engeland gaat werken.
We komen op een gegeven moment in een groene kamer en deze werd door de dames gebruikt om elkaar bij te kletsen over allerlei zaken die de mannen niets aangingen.
Die zaten ergens anders, waarschijnlijk sigaren te roken en ook elkaar bij te praten. Inderdaad, over die zaken die ze liever niet met hun vrouwen willen delen.
Heel gezellig dus en de vrouwen kregen er ook een wijntje bij te drinken.
Maar deze mochten ze niet zelf inschenken, daar kwamen de mannen speciaal voor hun kamer uit en hadden dus het alleenrecht om hun vrouwen een glas wijn in te schenken.
De Noorse man zei, met een lach en een knipoog, dat ze dat nu ook weer zo moesten doen.
Nog voor ik een gevatte opmerking kon maken had Felix zijn handen al op elkaar.
Hij klapte driftig in zijn stevige handjes terwijl hij de man lachend aankeek.
Een waar applaus waarmee hij ons aangenaam verraste. Wat een manneke, onze clown had de harten van de twee Noren gewonnen en werd met gelach bedankt.
Cadeaus,
Op mijn verjaardag, zo ergens halverwege juni, heeft Renate een late dienst.
Nou vieren we onze verjaardag meestal niet echt en zolang Felix en Olivia dat nog niet erg vinden laten we dat ook zo. Toch is het dan wat gek om een groot deel van de avond alleen op de bank te zitten terwijl. Daarom zat ik maar op de stoel ernaast. We maken in de ochtend een wandeling door het bos en ik krijg mijn eerste cadeaus voor die dag. Nee dat is geen frustratie, we hebben afgesproken dat we elkaar dit jaar een huis cadeau geven! We doen het dit jaar eens anders dan anders, en ook wat groter.
Maar goed, we lopen dus daar in het bos en ik zie voor ons twee zwarte spechten uit het bos komen. Ze vliegen over de weg en zitten even op een boom voordat ze weer verder vliegen.
Ik kan me niet herinneren dat ik eerder zwarte spechten heb gezien, dus daar ben ik blij mee.
Op de terugweg kijken we naar een valkje dat rustig voorbij komt vliegen.
Deze vogeltjes zie ik niet zo heel vaak meer dus ook hier ben ik blij mee. Overigens denk ik niet dat er hier minder roofvogels voorkomen maar dat ze gewoon meer bos hebben waar ze ongemerkt hun gang kunnen gaan.
Iets verderop word mijn aandacht getrokken door “iets” dat net niet in de berm ligt.
Het lijkt een oud fietsslot. Dat zou wat gek zijn om dat hier aan te treffen, maar ik vind helaas meer rommel. Ook hier in Noorwegen en vooral plastic kan ik moeilijk laten ik liggen. Olivia heeft deze gewoonte ook al overgenomen en wijst meestal iets aan dat wij hebben gemist met een vriendelijke opmerking dat het voor papa is en ze voegt daar aan toe dat het daar niet hoort. Dat maakt mijn groene hart dan weer blij, ze leert snel ons natuurkind.
Als ik praat of schrijf dwaal ik wel vaker af, maar ik sta dus nog op dat bospad.
Wat ik op de weg zie liggen lijkt op een hele grote regenworm. Maar dan wel zo groot dat het geen regenworm meer kan zijn. Een kleine adder dan.
De adders in Noorwegen zijn behoorlijk giftig, ze doden een hond en ook een mens moet liefst binnen 30 minuten een tegengif krijgen. Zo groot en gevaarlijk ziet dit beestje er niet uit, maar we laten het maar rustig in de ochtend zon zich zelf opwarmen
We bekijken het goed voordat we verder lopen en ik merk dat ik sinds dien toch nog beter oplet waar ik loop. Een mooie zomerse dag met mooie cadeaus van Moeder Aarde, waarvoor mijn hartelijke dank.
Nadien heb ik begrepen dat het waarschijnlijk een hazelworm is geweest, deze kunnen best groot zijn en in de zomer hebben we er meer gezien.
Graancirkels
Renate las in de krant, ergens in juli, dat er op ongeveer dertig kilometer afstand van onze woonplaats een graancirkel was ontdekt. Een deskundige had deze alleen nog op foto gezien en kon daaraan al aflezen dat het waarschijnlijk om een echte ging. We hadden een dergelijk bijzonder iets nog nooit van dichtbij gezien en dus hebben we de graancirkel bekeken.
Wild Europe, Wild Norway,
Rjukan, Gaustatoppen en Hardanger vidda
Bovenstaande ligt in onze provincie maar het is een beetje veel om dat allemaal te bekijken.
Het stadje Rjukan is bekend om zijn waterkrachtcentrale waar in de tweede wereld oorlog
De Helden van Telemark een uiterst riskante commando aanslag hebben gepleegd.
Daar valt nog veel over te zeggen wat ik nu even heel kort samenvat door te zeggen dat zeggen mensen een bovenmenselijke prestatie hebben geleverd.
Onderstaande foto’s zijn op zich zelf al indrukwekkend. Maar bedenk eens dat deze helden in winterse omstandigheden naar beneden en ook weer omhoog zijn geklommen!
Waterval Rjukanfossen
Hardangervidda is het met 8000km2 het grootste en meest extreme hoogvlaktegebied in Europa.
Ook hier valt veel over te zeggen maar daar kom ik later nog weleens op terug. We gaan het nog eens goed bekijken. Slechts een paar dagen wat op zich genoeg is om een indruk te krijgen van haar schoonheid. Nu hebben we slechts de uitlopers gezien en daar waren we al van onder de indruk.
Gaustatoppen is de met 1880 meter de hoogte de tweede berg van Noorwegen.
Ook voor deze attractie geldt dat we een andere keer er meer tijd voor moeten nemen om haar goed te ervaren. Nu zijn we er slechts langs gereden, maar dan merk je dat je met hele kleine kinderen niet teveel op een dag kunt doen. Het was een prachtige dag en we hebben veel moois gezien om nog lang van na te genieten.
Laat ik eens heel informatief doen, hierbij de informatie van wikipedia;
`Vanaf de berg heeft men het grootste uitzicht in Noorwegen, gemeten in aantal vierkante kilometers. Bij helder weer is een gebied van 60.000 km² te zien (Nederland beslaat 41.528 km²), dit is ongeveer een zesde van de oppervlakte van het land exclusief eilanden. Jaarlijks bezoeken zo'n 30.000 mensen de top.`
Wild Norway kun je ook opmaken uit het feit dat erg veel Noren een wapen thuis hebben en ze dynamiet gebruiken in de wegenbouw.
Dat laatste hebben we aan den lijve ondervonden. De weg langs ons huis wordt breder gemaakt en er komt een voetpad langs. Een paar aardige rotsen leken me een opstakel maar een bijzondere boor op wielen, zo groot als een flinke auto, maakte er gaten in en daar wordt dynamiet ingestopt.
Een mat gaat er over heen om de ergste herrie op te vangen en een enorme dreun en klaar is Kees, of Knut. Bijzondere ervaring voor Felix en mij om te ervaren.
Laatst heb ik een paar bijzonderheden van Noorwegen in een mail aan iemand zo samengevat.
Toen ik het terug las was ik zelf ook wel onder de indruk;
Het grootste en meest ongerepte hoogvlakte gebied ligt deels in onze provincie.
Noorwegen is 10 keer groter dan NL met minder dan 5 milj inwoners
Van het zuidelijkste puntje naar de noordkaap is 2500 km
Een paar van onze wilde dieren... rendier, eland en andere hoefdieren, bever, verschillende soorten langen, (vis)arend, lynx, wolf, beer en ijsbeer.
Die laatste komt niet in onze regio voor, de rest wel!
Ook de wolf en de beer, die zo goed mogelijk gevolgd worden, trekken door onze provincie.
Vrienden van ons hebben op een boerderij gewoond waar een beer in de winter verbleef, de poep van het dier lag er nog!
De visarend heb ik al een keer over het meer zien vliegen, vanuit onze woonkamer! Heel indrukwekkend.
We hebben hier alle voorzieningen bij de hand, toch wonen in een gemeente zo groot als een gemiddelde Nederlandse provincie
maar met minder dan 10.000 inwoners.
Voor de dichtstbijzijnde verkeerslichten moeten we ruim 30 km rijden en ik heb het eerste half jaar hier 1 klever gehad en het woord verkeersruzie komt in de Noorse taal niet voor...
Ik heb met onze auto al bijna een jaar niet boven de 100 gereden, wat een rust!
Genoeg moois gezien en nieuwsgierig naar Noorwegen? visitnorway punt nl , maar nu sla ik wel een beetje door met mijn promotie, Het moet hier wel rustig blijven!
Als laatste is het wel leuk om te zeggen dat we onze stem voor de tweedekamer verkiezingen vanuit Noorwegen medio augustus per post hebben gedaan. We wensen Nederland een wijze regering toe.
De allerlaatste is van www.dagelijksegedachte.net;
Een druppel liefde is meer dan een oceaan verstand.
Blaise Pascal
