Onze emigratie, ons thuis...

Onze emigratie, ons thuis

Beestenboel.

Een beestenboel zou kunnen verwijzen naar onze verhuizing.... of iets anders dat niet geheel op orde is doordat er te weinig aandacht voor was. Maar nee, ik doel op de vele dieren in onze omgeving. We zien niet wekelijks wild, groot of klein maar toch wel met een zekere regelmaat. Natuurlijk zien we volop vogels en deze mag je natuurlijk ook onder wildleven scharen maar ze voelen meer als huisdieren die buiten geheel hun eigen gang gaan. De meeste herten, vossen en ander wild laten zich niet zo vaak zien maar blijven regelmatig heel rustig onder de menselijke aanwezigheid. Je kunt ze niet tam noemen maar ze zijn veel minder schuw dan ik in Nederland gewend was. Overigens kan ik het relatieve tamme van de dieren alleen maar verklaren door de enorme bossen die Noorwegen heeft. Ze hebben genoeg ruimte voor hun eigen rust.

Toch heb ik in het bos altijd het gevoel dat ze ons snel in de gaten hebben, vele ogen zien ons van ver naderen en houden zich uit het zicht.

Er wonen niet zoveel mensen maar in verhouding jagen er vele van hen, maar dat valt dan weer in het niet door de uitgestrektheid

Eigenlijk is heel Noorwegen bos met af en toe bebouwing en een enkele flinke stad.

Zo hebben we op zo'n 2 km van ons huis een bos dat tientallen kilometers doorloopt naar het zuiden, tot vlak bij de kust is het alleen maar bos. Overigens is dat ook te lopen of te bevaren met kano, iets voor later met de kids!

Dergelijke bossen zijn geen uitzondering, integendeel.

In de week voor onze verhuizing ging ik dagelijks naar ons nieuwe huis, soms een aantal keren waarbij onze nieuwe aanhangwagen met kunststof kap zich heel nuttig maakte. Ik ben heel blij met dat karretje. Ik rij nooit hard maar met zo'n aanhangwagen heb ik een excuus om het extra rustig aan te doen, scheelt weer brandstof en je ziet wat meer.

Maar ogen op die weg houden want er loopt van alles dat groot en log is en een verkeersinzicht van een naaktslak heeft.

Nee, dan heb ik het niet over de gemiddelde Noorse mens maar over de Eland.

Een dier dat al gauw 500 kilo weegt en de flinke exemplaren gaan richting de ton.

Die wil je niet op schoot krijgen tijdens het autorijden, evengoed niet eigenlijk.

Het was nogal regenachtig en toen ik in het donker terug reed, het was na 22 uur zag iets in de berm.

Een flinke kat die wel wacht, dacht ik terwijl ik vaart minderde. Vlak voor haar zou passeren stak ze toch nog over en zag ik dat het een flinke vos was. Ik remde en toeterde en hoop stilletjes dat zo'n dier een volgende keer een andere gedachte heeft in het zicht van dergelijke lichten.

De volgende dag op de heenreis zag ik hetzelfde dier weer, rustig stond hij in de berm op nagenoeg hetzelfde punt en keek laconiek over zijn schouder toen ik passeerde. Weer maar even toeteren en tevens hem liefdevol gegroet.

Prachtig dier dat in zijn thuis wordt verstoord door al dat stinkend blik.

Ik denk dat hij de weg oversteekt, ik zie nu overigens ook dat hij een vast pad neemt, om zo op een groot veld te komen.

Dat is het plaatselijke vliegveld en het gaat over in akkerland. Het heeft ons trouwens een paar maanden gekost om te ontdekken aan de windzak dat het een vliegveld is.

Later hebben we weleens een vliegtuigje zien landen en opstijgen.

Door de regen gaan vast de muizen op het veld hun holletjes uit en neemt de vos zijn kansen waar, zo bedenk ik me.

Ook zie ik in die week een prachtige roofvogel, buizerd, op een paal zitten langs de weg. We hebben even oog contact en dan zou ik zo'n moment graag even willen vasthouden. Op een soort pauzeknop wil ik dan drukken, dit is leuk en mag nog even duren.

Ik blijf maar gewoon onder de gemiddelde snelheid met onze auto, dat levert op vele gebieden een voordeel op. 

Ongeveer een week na onze verhuizing rijden we terug naar huis. We zijn in de dichtstbijzijnde stad geweest en rijden op een drukke weg.

Voor ons remmen de auto's wat af en ik volg ze en even later zie ik op een paar meter van de weg een enorme eland staan, daarachter twee wat kleinere elanden. Ik kan Renate nog tippen maar Felix en Olivia krijgen de prachtige dieren niet te zien.

Het ging te snel, maar deze ontmoeting maakt indruk. Wat een enorme dieren en wat een kracht stralen ze uit.

Wonderlijk ook dat het de eerste keer is in een jaar tijd dat we Elanden zien.

Elke vorige vakantietrip in Noord Europa hebben we ze wel gezien.

Nu is dat dus minder frequent en moeten we het doen met de sporen in de sneeuw die we waarschijnlijk gauw weer kunnen zien. 

Maar in de eerste weken in ons nieuwe huis hebben we allemaal al de reeen in onze tuin gezien, waarschijnlijk dezelfde die hun vaste gebied hebben waaronder dus onze woonwijk.

Wonderlijk wel om deze dieren door je eigen tuin te zien wandelen en even later over de weg.

Ze schrikken van een hond die in een tuin aan de ketting ligt en rennen weer het bos in.

Tot een volgende keer en eet gerust van ons gras, scheelt weer maaien!

Bijzondere Vogels,

Dat klinkt vriendelijker dan vreemde vogels, maar toch bedoel ik bijna hetzelfde.

Nee dan heb ik het niet over die bijzondere vogels uit het verre noorden die hier nu zijn, maar die permanente vreemde vogels, de mens.

Ondanks dat het hier dunbevolkt is kom je vaak bijzondere vogels tegen, de weinige mensen verplaatsen zich over de weinige wegen die hier zijn.

Nou is het een beetje flauw en ook niet eerlijk om “die Noren” negatief af te schilderen.

De gemiddelde Noor bestaat domweg alleen in de statistieken, zoals ik al eerder heb gezegd.

Ook heb ik al eerder gezegd dat “de Noor” mijn hart heeft gestolen en dat hebben ze nog steeds.

Daar doe ik dus niets aan af, maar het leek me wel leuk om wat bijzonderheden te vertellen die we hier zo meemaken. We kijken daar toch wat anders tegenaan omdat we een ander referentiekader hebben.

Ik probeer de auto selectief te gebruiken, maar ik ontkom er niet aan dat we kilometers maken die misschien niet absoluut noodzakelijk zijn.

Maar wat we hier heel erg vaak zien zijn auto's dier ergens geparkeerd staan met een stationeer draaiende motor. Meestal ziet er niemand in en is er ook niemand om de auto te bekennen. Ze zijn in een winkel, brengen de kinderen naar de school of barnhage of.... nou ja bedenk het maar.

Soms staat zo'n auto dan een minuut of 5, of 10 of langer met een draaiende motor.

Het kan mij enorm verbazen en ik moet moeite doen om irritatie te voorkomen, ik zou er niets aan veranderen alleen maar frustratie opbouwen en dat wil ik niet.

Wat is de reden hiervan? Allereerst denk ik aan gemakzucht en gewoonte, maar ook is er een anders soort natuurbeleving. Er is heel veel natuur en de vervuiling valt minder op. In mijn optiek moet je nooit iets achter laten in de natuur.
Ook zal het gevoel van veiligheid een rol meespelen, diefstal is er in deze regio veel minder dan ik in Nederland gewend was. Een fiets staat een dag lang bij de bushalte, niet op slot en deze zal er zeker nog staan wanneer de eigenaar terug komt. Dus waarom een slot voor je fiets aanschaffen?
Er zijn natuurlijk meer bijzonderheden die me opvallen, maar laat ik nog wat bewaren voor een volgende keer of om zelf dat te ervaren.
Wat ik voor nu nog wil benoemen is dat men hier ooit voor een groot deel zelfvoorzienend leefde, men had fruitbomen, bessenstruiken en een groentetuin. De groentetuin en de bessenstruiken zijn vervangen

gras en de fruitbomen zijn meer decoratie of ook vervangen door gras. De meeste appelbomen worden niet meer geplukt en dat is daardoor een wintervoorraad voedsel voor vogels en reeën geworden.
Ook onze tuin was ooit een bron van voedsel met vele (fruit)bomen en struiken en vast ook een flinke moestuin. Voor ons een mooie taak om de grasvlakte in ere te herstellen. We gaan haar weer aankleden met bomen, struiken, planten en uiteraard.... met een groentetuin. 

Oh wonderschone Lieve Lifjell,

Een liefdesverklaring, dat is het zeker.

Voor wie deze schoonheid niet kent, ze is indrukwekkend. Groot en hoog en ze heeft sinds medio oktober weer prachtige witte toppen. Ze is zo hoog dat haar toppen kaal zijn, rotsachtig met mos maar zonder bomen. Ze heeft een eigen karakter, van extremen ook.

We hebben het over de bergketen waar we vanuit ons huis een stukje van kunnen zien.

Soms zien we haar met sneeuw bedekte toppen boven de wolken uitsteken, een mysterieus plaatje dat om aandacht vraagt. Even stilstaan en genieten, laat het werk maar even liggen en geniet!

Elke dag ga ik een beetje meer van haar houden, ons Lifjell.

Je kunt haar naam ook onmogelijk boos uitspreken, alleen maar liefdevol en dat doet recht aan deze schoonheid.

Vandaag zijn we naar een plekje gereden dat we vanuit de achterzijde van ons huis kunnen zien, vanuit ons keukenraam. Het ligt net in de sneeuw en het moet een prachtig uitzicht hebben.

Het ligt op ongeveer 700 meter hoogte, daar waar het ongeveer 800 meter hoog is.

Het was erg bewolkt vandaag en daardoor was er dus geen vergezicht. Toch zijn we gegaan.

We moesten in de buurt zijn en de weg er naar toe moest zo toch ook mooi zijn.

Het regende en het was enigszins mistig. De weg omhoog maakt een behoorlijke klim.

Ons komt een auto tegemoet gereden, met sneeuw bedekt. Dat belooft wat!

We rijden rustig omhoog en ondanks dat de temperatuur niet erg zakt gaat de regen over in sneeuw.

Weer even later rijden we een landschap binnen waar de sneeuw is blijven liggen.

Bijzonder landschap, zo in de mist en dat zo dicht bij huis.

Olivia en Felix slapen achter in de auto en Renate en ik genieten. 

Dit is ons Noorwegen, ons Lifjell. Een liefdesverklaring dus, zeker.

Lifjell beslaat een enorme gebied en het hoogste punt is ongeveer 1100 meter hoog.

(eind 2012)