Wellicht dat vele dat zo ervaren en ieder om heel eigen redenen.
Niet in de laatste plaats door de vele gebeurtenissen wereldwijd die elk op zich een diepe impact hebben.
Op 2 juli 2009 hadden we onze eerste 2 juli viering. Ik gebruik graag het woord 'viering' want 'herdenking' vind ik zo zwaar dat het als niet passend voelt. Maar zeker de eerste keer hebben we het eerste jaar overdacht, het eerste jaar na de geboorte en tevens het overlijden van onze eerste kindje, Mayra Helena.
Elk jaar staan we weer stil bij haar komst, bij haar geboorte en op 7 juli denken we aan de dag dat we fysiek afscheid van haar namen.
Wanneer het mogelijk was gingen Renate en ik, op 2 juli, samen wandelen en ergens eten, en de dag sloten we altijd af met een goede rode wijn.
Dit jaar is 2 juli onze eerste vakantiedag in ons nieuwe thuisland en verblijven we in een flink vakantiehuis vlakbij het meest zuidelijke punt van Noorwegen, Lindesnes. Daar hebben we ook een bootje, een flinke tuin met speeltoestellen en veel privacy. En dat alles ook nog op korte afstand van de kust met vele idyllische plekjes. Een heerlijke vakantie in ons bijzonder mooie thuisland.
Zoals jullie weten vieren Renate en ik onze verjaardagen minder groots, maar dit jaar was het ook voor Olivia en Felix wel heel summier.
Om verschillende redenen hebben ze beide nog een kinderfeestje tegoed, we hopen ergens begin volgend jaar.
Renate heeft de dag voor de verjaardag van Felix een poliklinische ingreep aan haar linkerhand gehad. Het afgelopen jaar heeft ze, om verschillende redenen, de lappenmand en het ziekenhuis vaker van binnen bekeken dan haar en ons lief is. Gelukkig gaat het de goede kant op, maar we hopen dat ze het gauw volledig achter zich kan laten en vol energie verder kan.
Daarom hebben we de verjaardag van Olivia maar ook van Felix met elkaar gevierd.
Uiteraard kijken we op zo'n dag weer terug op de geboorte, dat is een natuurlijk iets als ouder zijnde. Bij Felix komt er dan toch meer boven, eigen emoties maar ook situaties waarbij we als ouder zoveel uit handen moesten geven.
Maar dankbaarheid overheerst als we terug kijken, vooral hoe Felix een ongekend herstel heeft laten zien na zo'n dramatische geboorte en eerste 24 uur. Diep respect voor onze grote kleine man!
Zo noemde zijn kinderarts hem altijd, en vaak nadat ze voor de zoveelste keer de verbazing over zijn herstel had uitgesproken. Heel even over hoe het nu gaat met hem; Super Goed!
Kort en krachtig, maar wat zijn we dankbaar dat Felix nu zo gezond is, een krachtig en vrolijk mens!
Hij gaat eigenlijk een jaar eerder naar school, als je uitgaat dat hij eigenlijk begin 2011 geboren had moeten worden.
En dan kan hij ook nog heel goed meekomen, goed geconcerteerd werken en ook in sociaal opzicht komt hij goed mee met de groep.
Mooi om te vertellen dat hij groter is dan de meeste leeftijdgenoten en nog nooit antibiotica heeft gehad. Ook mede daarom, maar uiteraard vooral omdat hij een natuurlijk sterk immuun systeem heeft, is hij zelden ziek en hersteld hij snel wanneer hij bijvoorbeeld verkouden is. Hier valt nog veel meer over te zeggen, wellicht een keer door Renate omdat de voeding van Felix hem van af het eerste moment krachtig ondersteund heeft. Een bijzonder moment met hem was op een ochtend ergens deze maand. We stonden in het portaal om onze schoenen aan te trekken.
Ik had die ochtend, alleen in mijn gedachte, me voorgenomen om die dag een rolgordijn te gaan kopen voor de badkamer. Daar hangt nu een luxaflex.
Op het moment dat ik Felix even help, denk ik daaraan en maakt hij uit het niets een opmerking in de trent; gelukkig hadden we luxaflex toen ik geboren werd, anders was ik dood geweest.
Ik was even stil, allerlei gedachten komen in me op. Hadden we in ons huis toen luxaflex, of in het ziekenhuis? Dat laatste was inderdaad het geval. Zowel in Zoetermeer waar hij eerst was als ook in het academisch ziekenhuis in Leiden. Wellicht bedoelde hij de kamer in Zoetermeer waar hij vanuit de OK naartoe was gebracht. Daar was een team een hele tijd bezig om hem stabiel te krijgen voor vervoer naar Leiden.
Al eerder heeft hij een bijzondere opmerking gemaakt over zijn geboorte, waarbij hij heel duidelijk aangaf dat hij dingen nog weet die wij hem nooit over verteld hebben.
De vorige was nog overtuigender, maar ook deze heeft indruk gemaakt.
In een vorige blog heb ik dat verteld, zie http://famore0047.blogspot.com/2014/05/mijn-bde-met-een-bijzonder-vervolg.html
Een heel ander bijzonder moment was begin deze maand. We voelen ons erg betrokken met de gebeurtenissen rond Standing Rock. Allereerst omdat er een groot onrecht wordt aangedaan aan mensen die daar direct betrokken zijn, door ongekend zwaar politiegeweld tegen eigen mensen.
Maar ook omdat de olieproductie en transport zeer vervuilend is en dit nauwelijks aandacht krijgt in media en politiek. En dat terwijl er alternatieven voorhanden zijn.
Daar valt meer over te zeggen, maar terug naar begin deze maand.
Renate heeft samen met Olivia en Felix meegedaan aan een wereldwijde meditatie voor de waterbeschermers van Standing Rock, de Sioux die daar hun heilige grond beschermen.
Wat sommige wellicht niet weten is dat ik in mijn gezin de enige ben van niet-indiaanse afkomst
De grootvader van Renate (vader van haar moeder) was een volbloed indiaan uit de binnen landen van Suriname. Ook aan de kant van haar vader is er een directe lijn met indianen uit zuidelijk Amerika, maar daar is nog minder van bekend.
We hebben om deze reden ook verschillende mooie fotoboeken over Suriname waar we allen regelmatig in kijken. We willen onze aandacht houden op dat wat we wensen en graag zo positief mogelijk. Dus verbinden we Wereld-Vrede en schoon Water aan deze meditatie en aan de strijd van de Sioux, dat is overigens ook een duidelijk doel dat ze zelf uitdragen.
De meditatie verloopt heel rustig en met veel aandacht. Helaas had ik een afspraak elders, maar in gedachten was ik er bij. Olivia stelt voor om het vrolijk en met muziek af te sluiten en ze hebben met elkaar heerlijk gedanst op tropische muziek. Wat een heerlijk stel!
Er lijkt letterlijk een wereld van verschil tussen bovenstaande en het volgende dat ik wil aanhalen.
Maar de verbinding is de dankbaarheid voor mijn gezin en dat ik daar mijn rol in mag vervullen.
In de hectiek van alledag wil dit weleens uit beeld raken, heel menselijk.
Maar goed om ons bewust te zijn van de waarde van ons mens en ouder zijn.
Ook in persoonlijke thema's is een liefdevolle-verbinding een rode draad.
Helaas was dit jaar ook heel pittig omdat mijn nicht Karin is overleden.
Na een kort maar heftig ziek zijn van slechts een maand of 3 is ze op 16 september overleden.
Een dag voor haar overlijden zat ik er doorheen, vooral omdat ik de onmogelijke keuze moest maken om niet naar Nederland af te reizen maar moest kiezen voor mijn verantwoording hier, bij mijn gezin.
Omdat ik er 'door heen zat' moest ik even alleen zijn, de natuur in. Fysieke beweging brengt mijn gedachten tot rust en verteert ook op emotioneel vlak.
Ik ben toen voor het eerst Luberg opgegaan, de hoogste berg in onze gemeente.
In meerdere opzichten een bijzondere tocht. Op 3 momenten had ik het idee dat ik vlak bij de top was, maar ik moest elke keer nog een heel stuk.
Ook boven op de berg omdat daar een soort vlakte is, met een klein meer. Daar moet je overheen om op het hoogste punt te komen.
Ergens halverwege de berg beginnen de eerste varden. Dat zijn steenstapels en sommige kunnen groots worden. En die staan altijd op de top, de kleinere daar onder langs het pad omhoog.
Bij de eerste heb ik een steen neergelegd, voor Karin en haar hardop alle kracht en liefde toegewenst. Ik wist op dat moment niet dat ze die ze zo hard nodig had in haar afscheid van dit Aardse bestaand. Het voelde goed om dit zo op mijn eigen wijze te doen, het gaf me een stuk verbinding met haar en met mijn familie. Het gaf me ook de bevestiging dat mijn verantwoording bij mijn gezin is.
Toen ik de eerste keer dacht vlak bij de top te zijn heb ik een extra grote steen uitgezocht, om symbolisch een stuk gewicht mee te sjouwen. Dat werd dus een heel stuk langer.
Het was een bijzonder moment om ook daar weer een steen neer te leggen voor haar en, zoals ik bij elk moment had gedaan, haar hardop te groeten en kracht en liefde toe te wensen.
De foto hierboven is dan ook de varden op Luberg met als bovenste steen, de steen die ik voor Karin daar heb neergelegd.
Vandaag precies drie maanden geleden is Karin overleden.
|
Wederom ter afsluiting een dagelijkse gedachte van; dagelijksegedachte.net
