Onze emigratie, onze verbinding

In meerdere opzichten was en is 2016 een pittig jaar.
Wellicht dat vele dat zo ervaren en ieder om heel eigen redenen.
Niet in de laatste plaats door de vele gebeurtenissen wereldwijd die elk op zich een diepe impact hebben.

Op 2 juli 2009 hadden we onze eerste 2 juli viering. Ik gebruik graag het woord 'viering' want 'herdenking' vind ik zo zwaar dat het als niet passend voelt. Maar zeker de eerste keer hebben we het eerste jaar overdacht, het eerste jaar na de geboorte en tevens het overlijden van onze eerste kindje, Mayra Helena.
Elk jaar staan we weer stil bij haar komst, bij haar geboorte en op 7 juli denken we aan de dag dat we fysiek afscheid van haar namen.
Wanneer het mogelijk was gingen Renate en ik, op 2 juli, samen wandelen en ergens eten, en de dag sloten we altijd af met een goede rode wijn.
Dit jaar is 2 juli onze eerste vakantiedag in ons nieuwe thuisland en verblijven we in een flink vakantiehuis vlakbij het meest zuidelijke punt van Noorwegen, Lindesnes. Daar hebben we ook een bootje, een flinke tuin met speeltoestellen en veel privacy. En dat alles ook nog op korte afstand van de kust met vele idyllische plekjes. Een heerlijke vakantie in ons bijzonder mooie thuisland.

Zoals jullie weten vieren Renate en ik onze verjaardagen minder groots, maar dit jaar was het ook voor Olivia en Felix wel heel summier.
Om verschillende redenen hebben ze beide nog een kinderfeestje tegoed, we hopen ergens begin volgend jaar.
Renate heeft de dag voor de verjaardag van Felix een poliklinische ingreep aan haar linkerhand gehad. Het afgelopen jaar heeft ze, om verschillende redenen, de lappenmand en het ziekenhuis vaker van binnen bekeken dan haar en ons lief is. Gelukkig gaat het de goede kant op, maar we hopen dat ze het gauw volledig achter zich kan laten en vol energie verder kan.
Daarom hebben we de verjaardag van Olivia maar ook van Felix met elkaar gevierd.
Uiteraard kijken we op zo'n dag weer terug op de geboorte, dat is een natuurlijk iets als ouder zijnde. Bij Felix komt er dan toch meer boven, eigen emoties maar ook situaties waarbij we als ouder zoveel uit handen moesten geven.
Maar dankbaarheid overheerst als we terug kijken, vooral hoe Felix een ongekend herstel heeft laten zien na zo'n dramatische geboorte en eerste 24 uur. Diep respect voor onze grote kleine man!
Zo noemde zijn kinderarts hem altijd, en vaak nadat ze voor de zoveelste keer de verbazing over zijn herstel had uitgesproken. Heel even over hoe het nu gaat met hem; Super Goed!
Kort en krachtig, maar wat zijn we dankbaar dat Felix nu zo gezond is, een krachtig en vrolijk mens!
Hij gaat eigenlijk een jaar eerder naar school, als je uitgaat dat hij eigenlijk begin 2011 geboren had moeten worden.
En dan kan hij ook nog heel goed meekomen, goed geconcerteerd werken en ook in sociaal opzicht komt hij goed mee met de groep.
Mooi om te vertellen dat hij groter is dan de meeste leeftijdgenoten en nog nooit antibiotica heeft gehad. Ook mede daarom, maar uiteraard vooral omdat hij een natuurlijk sterk immuun systeem heeft, is hij zelden ziek en hersteld hij snel wanneer hij bijvoorbeeld verkouden is. Hier valt nog veel meer over te zeggen, wellicht een keer door Renate omdat de voeding van Felix hem van af het eerste moment krachtig ondersteund heeft. Een bijzonder moment met hem was op een ochtend ergens deze maand. We stonden in het portaal om onze schoenen aan te trekken.
Ik had die ochtend, alleen in mijn gedachte, me voorgenomen om die dag een rolgordijn te gaan kopen voor de badkamer. Daar hangt nu een luxaflex.
Op het moment dat ik Felix even help, denk ik daaraan en maakt hij uit het niets een opmerking in de trent; gelukkig hadden we luxaflex toen ik geboren werd, anders was ik dood geweest.
Ik was even stil, allerlei gedachten komen in me op. Hadden we in ons huis toen luxaflex, of in het ziekenhuis? Dat laatste was inderdaad het geval. Zowel in Zoetermeer waar hij eerst was als ook in het academisch ziekenhuis in Leiden.  Wellicht bedoelde hij de kamer in Zoetermeer waar hij vanuit de OK naartoe was gebracht. Daar was een team een hele tijd bezig om hem stabiel te krijgen voor vervoer naar Leiden.
Al eerder heeft hij een bijzondere opmerking gemaakt over zijn geboorte, waarbij hij heel duidelijk aangaf dat hij dingen nog weet die wij hem nooit over verteld hebben.
De vorige was nog overtuigender, maar ook deze heeft indruk gemaakt.
In een vorige blog heb ik dat verteld, zie http://famore0047.blogspot.com/2014/05/mijn-bde-met-een-bijzonder-vervolg.html

Een heel ander bijzonder moment was begin deze maand. We voelen ons erg betrokken met de gebeurtenissen rond Standing Rock. Allereerst omdat er een groot onrecht wordt aangedaan aan mensen die daar direct betrokken zijn, door ongekend zwaar politiegeweld tegen eigen mensen.
Maar ook omdat de olieproductie en transport zeer vervuilend is en dit nauwelijks aandacht krijgt in media en politiek. En dat terwijl er alternatieven voorhanden zijn.
Daar valt meer over te zeggen, maar terug naar begin deze maand.
Renate heeft samen met Olivia en Felix meegedaan aan een wereldwijde meditatie voor de waterbeschermers van Standing Rock, de Sioux die daar hun heilige grond beschermen.
Wat sommige wellicht niet weten is dat ik in mijn gezin de enige ben van niet-indiaanse afkomst
De grootvader van Renate (vader van haar moeder) was een volbloed indiaan uit de binnen landen van Suriname. Ook aan de kant van haar vader is er een directe lijn met indianen uit zuidelijk Amerika, maar daar is nog minder van bekend.
We hebben om deze reden ook verschillende mooie fotoboeken over Suriname waar we allen regelmatig in kijken. We willen onze aandacht houden op dat wat we wensen en graag zo positief mogelijk. Dus verbinden we Wereld-Vrede en schoon Water aan deze meditatie en aan de strijd van de Sioux, dat is overigens ook een duidelijk doel dat ze zelf uitdragen.
De meditatie verloopt heel rustig en met veel aandacht. Helaas had ik een afspraak elders, maar in gedachten was ik er bij. Olivia stelt voor om het vrolijk en met muziek af te sluiten en ze hebben met elkaar heerlijk gedanst op tropische muziek. Wat een heerlijk stel!

Er lijkt letterlijk een wereld van verschil tussen bovenstaande en het volgende dat ik wil aanhalen.
Maar de verbinding is de dankbaarheid voor mijn gezin en dat ik daar mijn rol in mag vervullen.
In de hectiek van alledag wil dit weleens uit beeld raken, heel menselijk.
Maar goed om ons bewust te zijn van de waarde van ons mens en ouder zijn.
Ook in persoonlijke thema's is een liefdevolle-verbinding een rode draad.

Helaas was dit jaar ook heel pittig omdat mijn nicht Karin is overleden.
Na een kort maar heftig ziek zijn van slechts een maand of 3 is ze op 16 september overleden.
Een dag voor haar overlijden zat ik er doorheen, vooral omdat ik de onmogelijke keuze moest maken om niet naar Nederland af te reizen maar moest kiezen voor mijn verantwoording hier, bij mijn gezin.
Omdat ik er 'door heen zat' moest ik even alleen zijn, de natuur in. Fysieke beweging brengt mijn gedachten tot rust en verteert ook op emotioneel vlak.

Ik ben toen voor het eerst Luberg opgegaan, de hoogste berg in onze gemeente.
In meerdere opzichten een bijzondere tocht. Op 3 momenten had ik het idee dat ik vlak bij de top was, maar ik moest elke keer nog een heel stuk.
Ook boven op de berg omdat daar een soort vlakte is, met een klein meer. Daar moet je overheen om op het hoogste punt te komen.
Ergens halverwege de berg beginnen de eerste varden. Dat zijn steenstapels en sommige kunnen groots worden. En die staan altijd op de top, de kleinere daar onder langs het pad omhoog.
Bij de eerste heb ik een steen neergelegd, voor Karin en haar hardop alle kracht en liefde toegewenst. Ik wist op dat moment niet dat ze die ze zo hard nodig had in haar afscheid van dit Aardse bestaand. Het voelde goed om dit zo op mijn eigen wijze te doen, het gaf me een stuk verbinding met haar en met mijn familie. Het gaf me ook de bevestiging dat mijn verantwoording bij mijn gezin is.
Toen ik de eerste keer dacht vlak bij de top te zijn heb ik een extra grote steen uitgezocht, om symbolisch een stuk gewicht mee te sjouwen. Dat werd dus een heel stuk langer.
Het was een bijzonder moment om ook daar weer een steen neer te leggen voor haar en, zoals ik bij elk moment had gedaan, haar hardop te groeten en kracht en liefde toe te wensen.
De foto hierboven is dan ook de varden op Luberg met als bovenste steen, de steen die ik voor Karin daar heb neergelegd.
Vandaag precies drie maanden geleden is Karin overleden.

Je kan maar op twee manieren leven; alsof niets een wonder is of alsof alles een wonder is. Albert Einstein

Wederom ter afsluiting een dagelijkse gedachte van; dagelijksegedachte.net

Zomaar,

Zomaar,

Zomaar op een dag, en we waren in Noorwegen.
Nee zo werkt dat niet. Dit is dan ook, zomaar een dag en gaat niet zo zeer over onze emigratie.
Zomaar een dag en zomaar een lach.
Een dag waarop ik hoorde dat iemand die me dierbaar is toch niet een kwaadaardige tumor heeft.
Zomaar...
Een lach, een gevoel die ik niet in woorden weet te vatten.
Verdriet kan ook zo intens zijn, gek eigenlijk dat het in die zin zo op vreugde kan lijken.
Zomaar een dag, zomaar ergens begin maart.

Zomaar een lach doet me niet alleen denken aan een leuk liedje maar ook aan een bijzonder verhaal.
Hierbij een verkorte versie;

Een man reed op een avond in het donker door een polder, op een onverlichte weg.
Te laat zag hij twee meisjes, twee tieners, in het donker fietsen, zonder verlichting.
Hij kon ze niet ontwijken en beide meisjes hebben het niet overleeft.
De man kreeg van politie en hulpverleners duidelijk te horen dat het buiten zijn schuld om was gebeurt. Hij hoefde zich niet schuldig te voelen, maar hij kreeg alle begrip voor het feit dat het voor hem heel anders voelde. De man raakte in een zware depressie.
Hij durfde de straat niet meer op en bleef ruim een jaar binnen, in zijn huis.
Na vele gesprekken, vele redenen om wel de straat op te gaan had hij eindelijk de stap gezet.
Hij was enorm bang dat iedereen aan hem kon zien dat hij twee meisjes had doodgereden.
Daarom kon hij eerder niemand onder ogen zien.
Maar daar stond hij, eindelijk was hij weer op straat en hij had het angstzweet op zijn rug staan.
De eerste voorbijganger kwam er aan, de man keek deze aan en tot zijn stomme verbazing kreeg hij zomaar een glimlach van deze onbekende.
Zomaar, een glimlach en zonder een woord uit te wisselen ging deze persoon weer verder.
Om elkaar nooit meer te zien.
Toch was het voor deze man een verlossing, hij kon vanaf dat moment weer 'gewoon' op straat lopen.
Zonder de zware schuldgevoelens op zijn schouders. Hij was ervan bevrijd en kon weer verder met zijn leven. Verder ook om het trauma écht te verwerken.
De ander, die zomaar even een glimlach gaf, weet niet hoe belangrijk dat voor deze man was.
Zomaar een lach...

Een toepasselijke Dagelijkse Gedachte die ik graag wil toevoegen:

Te vaak onderschatten we de waarde van een klein gebaar. Een glimlach, een vriendelijk woord, een luisterend oor; ze kunnen een leven totaal veranderen. Leo Buscaglia

bron; www.dagelijksegedachte.net


Zomaar een dag, het is nu donderdag 24 maart 2016.
Het is vandaag witte donderdag en morgen is het stille vrijdag. Dagen die om verschillende redenen mooi en waardevol zijn.
Hier in Noorwegen zijn dan de winkels gesloten, en ook dat is mooi. De dagen zijn snel langer aan het worden. Ergens begin maart al zijn de dagen hier (zuidelijk Noorwegen) langer dan in Nederland.
De winter is meestal niet écht donker door de sneeuw die zelfs het licht van de maan en de sterren
weerkaatst. Zo sterk zelfs dat s'nacht bij volle maan je zonder zaklantaarn het bos in kunt!
Straks is het zomer en is het in de nachten helemaal niet meer donker. De zon gaat wel onder maar het blijft zo licht dat je minden in de nacht buiten een boek kunt lezen. Ook een heerlijke tijd!
Zomaar een berichtje van mij, op niet zomaar een dag maar op witte donderdag.

Laat gerust een berichtje achter, onderaan deze blog of per mail etc.

Fijne paasdagen en veel goeds liefs, Bram

De grootste wijsheid is wijs zijn op het juiste moment. Theodore Roosevelt

bron; Dagelijkse Gedachte.net

Onze emigratie, onze schoolkeuze...

Onze schoolkeuze? Uiteraard voor onze kids maar toch is Renate ook goed bezig met haar studie en ben ik, met af en toe een pauze, ook aan mijn Noors bezig. Maar een andere keer meer over de studie van Renate en wellicht ook over mijn bezigheden wat studie betreft.
Maar eerst dit, via een omweg naar mijn vorige blog en straks weer hier terug.
Een andere kijk op, een bril op voor beter zicht wellicht. Nee, ik heb mijn Nederlandse zonnebril nog niet gevonden, die ligt nog op Lundås onder de sneeuw!
Goed zicht, ook op de weg. Het kan handig zijn, of noodzakelijk zo blijkt uit het volgende gebeuren:
Postbode zijn is in mijn ogen, daar gaan we weer :) een ondergewaardeerd beroep, net als vuilophaler etc. Ik heb eens in de Ode een artikel gelezen dat ging over de zin en onzin van een (hoog) salaris.
Waarom moet een professor op een universiteit zoveel meer verdienen dan de schoonmaker?
Hij of zij krijgt toch al enorm veel voldoening uit het vele onderzoek dat gedaan mag worden, en het geven van lessen aan leergierige studenten?
Dat krijgt de schoonmaker niet, of veel en veel minder, en zou het vanuit dat oogpunt niet logisch zijn dat deze een heel hoog salaris uitgekeerd krijgt!
Het is een stelling om eens rustig over na te denken, je gedachten over te laten gaan.
Maar niet als je auto rijdt! Dat slaat dan op die postbode die ik een aantal weken terug zo liet schikken dat hij minstens 10 centimeter omhoog schrok.
En dan moet je weten dat het de meest relaxte postbode van het noordelijk halfrond is, een soort
Rasta Viking! Zo loopt hij ook, de ene been nog net niet slepend, om deze als laatste mee te nemen, hoofd voor en achterwaarts mee laten zwingen alsof het op een muziek ritme moet meegaan en vooral... langzaam en bedachtzaam zijn werk doen. Mooi man!
Maar hij reedt met zijn auto achteruit een oprit af, de straat op en hij keek keurig over zijn linker schouder. En nog steeds keek hij over zijn linker schouder, ook toen ik van de andere kant kwam aangereden. Ik zag hem en stopte terwijl hij achteruit reed, op mijn helft dan wel en zo stond hij met zijn 'neus' naar mijn kant.
Op ongeveer 3 meter afstand en ik keek hem zo rustig mogelijk aan, als een soort Neder-Rasta-Noor.
Dat werkte, hij zag me, een auto op zo'n korte afstand! Dat is dus schrikken, en hij veerde op.
Ongeveer 10 centimeter omhoog en voor het eerst in al die jaren dat ik hem ken was hij heel even niet die Rasta-Viking, heel even maar.
In accentloos Noors deed ik mijn hand vragend ophoog en hij lachte, met enige moeite weliswaar. We groeten elkaar met een voorzichtige maar welgemeende glimlach en we rijden elk een andere kant op. Goed kijkend natuurlijk en... vooral in de juiste richting!
Deze keer ging het goed, gelukkig maar. Enige weken later zie ik hem op exact hetzelfde punt een schadeformulier invullen met een minder blij kijkende dame. Haar auto had dan ook een deuk in de zijkant. Tja, leren doe je een leven lang, ook als je de veertig ruim gepasseerd bent en ook lerend van alledaagse gebeurtenissen.
Trouwens weer een bijzonder voorbeeld van Synchroniciteit! Want waarom kwamen wij juist op dat moment langs dat punt om dat te kunnen zien?

Dat is een vraag die ik wel vaker heb, ook wanneer ik bijvoorbeeld dezelfde auto weer zie op hetzelfde punt. We rijden in de ochtend ergens naar toe, komen in de middag terug en zien weer dezelfde auto ons tegemoet komen op nagenoeg hetzelfde punt waar we deze in de ochtend ook tegemoet reden. Op zijn minst bijzonder om dat regelmatig te ervaren. Synchroniciteit dus!
Ook daar valt veel van te leren, wat wil het je zeggen of duidelijk maken?
Maar goed, weer terug naar die schoolkeuze, met een dubbele omweg, maar...

We gaan van school veranderen, Olivia dan en Felix gaat gelijk van start op de Montessori school in Ulefoss. Een dorp in onze gemeente en de school staat voor ons helemaal aan de andere kant van onze gemeente. Ongeveer 20 minuten rijden. Dat was een reden om Olivia er in eerste instantie niet heen te sturen, maar in Lunde naar school te laten gaan. Ook omdat ze dan vriendschappen makkelijker kan onderhouden, vooral met haar beste vriendin. Ook dat woog zwaar maar we zijn overtuigd dat de belangrijkste contacten zullen blijven. Ook omdat we verschillende activiteiten hebben en krijgen in ons dorp.
Maar de nieuwe school staat én goed bekend én stelt het kind in alles centraal.
De school in Lunde staat ook heel goed bekend en we zijn zeer tevreden over de leraren van Olivia, maar we zagen het leerplezier van Olivia achteruit gaan. En dat is jammer, zeker als er bijna dagelijks huiswerk gedaan moet worden. Dat was ook een belangrijk punt, en zo zijn we gaan informeren en namen we voor ons het besluit.
Vervolgens met Olivia en Felix besproken en uitgelegd, hun mening gevraagd en een paar keer de school bezocht en de knoop doorgehakt. Dat is een zeer korte versie van iets dat we zorgvuldig en weloverwogen hebben gedaan. Maar zoals het er nu voor staat lijkt het een hele goede keuze die relatief soepel verloopt.

Vandaag (13 mrt) wellicht de laatste keer van het jaar met de latten onder het bos in geweest. De vaardigheid en plezier in deze sport neemt elke keer in razend tempo toe. Olivia lijkt dagelijks te oefenen, zo soepel doet ze het maar ook Felix doet het goed. Bovenal vinden ze het leuk!
Nu nog een wat ouder berichtje;
Vandaag (21 jan 2016) hebben we een ochtend wandeling door het bos gemaakt. Het bos waar we
's zomers vaak komen, meestal om bosbessen te plukken maar ook voor een korte wandeling.
Een heerlijk bos en het klinkt niet echt bijzonder, een ochtend wandeling.
Maar... én het was best vroeg én het was best koud én er lag best veel sneeuw. Heerlijk dus!
De temperaturen kunnen op korte afstand van elkaar best verschillen, daar bij het bos was het maar -15 en thuis was het -20. Buiten dan, het kacheltje binnen werkt prima :)
Maar lopen door de sneeuw, ongeveer 30 a 40 cm, is nog best inspannend maar gelijk ook heel ontspannend. We hadden er laatst ook al gelopen, als eerste, en nu zagen we dat in onze eerste voetstappen na ons reeën hadden gelopen. Leuk idee, maar andere mensen komen er in de winter dus niet, of heel weinig. Ook een leuk idee, niet dat ik mensen schuw ben, maar een boswandeling is extra fijn om in alle rust te doen. En dat gaat hier meestal prima!

Nog een huishoudelijk iets, wat klinkt dat schools, maar ik ben heel blij met alle leuke reacties die ik per mail krijg nav deze blog. Hartelijk dank daarvoor, ik wil er niets aan af doen, maar onderaan deze blog kun je ook een reactie kwijt. Is ook leuk en alvast mijn hartelijke dank daarvoor!
Hou de blog en facebook in de gaten wanneer je de blog actief wilt volgen, en ook daarvoor bij voorbaat mijn dank :)

Als afsluiter kun je onder de 'spreuk' mijn allereerste blog lezen die ik op onze nieuwe website hebben gezet.

Een goed gebruik inmiddels. Ik begin de dag meestal met thee en koffie en daarna start ik de pc op en lees als eerste de mail van dagelijksegedachte.net.
Dat is een goede gewoonte die ik in ere wil houden en daarom goed om de blog af te sluiten met een wijsheid, deze keer uit een boek:

'Wijsheid is niets anders dan de spiegel van goed verwerkte mislukkingen'

Van Paul Fentener van Vlissingen uit zijn boek; Ondernemers zijn Ezels.

Veel goeds toegewenst van ons voor jullie allen!

20 jan 2016, allereerste blog geplaatst op onze nieuwe site;
www.okonome.no !

Kaldtraktet kaffe, 
Koud gezette koffie

1- Koud gezette koffie is een oude en toch onbekende manier om koffie te zetten.

Overheerlijke koffie waarbij subtiele en bijzondere smaaktonen uit de koffie naar boven komen.

Elementen of smaaktonen die je anders minder of nauwelijks in de koffie kunt terugvinden.  Koud gezette koffie was tot voor de tweede wereldoorlog een veel voorkomende manier om koffie te zetten.Vaak werd de koffie uiteindelijk in een koffiekan op de houtkachel alsnog verwarmd zodat in koude dagen men toch een warme drank kan drinken. De koffie is zowel koud als warm lekker en beide brengen hun eigen smaken naar boven. Aangelengd met volle room geeft de koude of warme variant weer zijn heel eigen smaak.

Zo zie je maar weer hoe je oneindig kunt variëren met deze bijzondere drank, koffie!

Overigens is Dutch Coffee in Azie en Australie, maar ook in Noord-Amerika, razend populair.

Dutch Coffee is een variant van koud gezette koffie waar water vervangen is door ijs, of door ijswater. 

Het ijs druppelt op (versgemalen) koffie dat vervolgens opgevangen wordt. (3 traps systeem)

Deze zetmethode komt uit de Nederlandse VOC-tijd en leeft op dit moment weer volledig op.

Het jaar 2015 is/was het jaar van de koud gezette koffie en ik wil graag mijn bijdrage leveren om deze overheerlijk zetmethode ook in Noorwegen populair te maken.

Uiteraard zijn er moderne en klassieke 'installaties' te koop waarmee je op professionele manier je eigen koud gezette koffie kunt produceren.

Hieronder geef ik je graag twee eigen recepten waarmee je eenvoudig een heerlijke koud gezette koffie kunt maken. De ingrediënten zijn eenvoudig, geduld, tijd en koffie van een goede kwaliteit.

Ik ga uit van 8 gram koffie per 100 ml koud water en 12 tot 24 uur (extractie) tijd, maar dat variabelen die persoonlijk zijn. Tot is 12 uur een minimale tijd om alle smaken goed aan het water af te geven.

2- Koud gezette koffie:

gebruik een nauwkeurige weegschaal waar je een (schone) glazen afsluitbare pot op zet, ik gebruik potten van 500 ml met een goede deksel. Voeg 40 gram koffie toe, maling geschikt voor espresso en of cafetière.

Voeg ongeveer 150 gram koud water toe en roer dit rustig door tot er een egale massa is ontstaan.

Voeg vervolgens water toe tot je een totaalgewicht hebt van 440 gram. (excl.het gewicht van de pot!)

Roer het vervolgens weer even rustig door en laat de pot, goed afgesloten, minimaal 12 uur staan.

Zoals gezegd kun je met de tijd variëren, het is jouw koffie en jouw eigen smaak. 

Ik laat de koffie meestal in de keuken staan waar het kouder is dan in de woonkamer, maar de koelkast is ook een mogelijkheid. Persoonlijk vind ik dat je dan de koffie meer tijd moet geven om een goede smaakafzet te krijgen.

 Na afloop kun je de koffie filteren in een koffiehouder met filter of in een cafetière, of ook wel 

een French Press genoemd. 

Geniet ervan!

(ik gebruik vaak een metalen trechter met daarin een ongebleekte koffiefilter, deze eerst een beetje natmaken zorgt dat er minder koffiesmaak in het filter trekt!) 

3- Cold Brew, de Famore slow coffee variant;

Deze Cold Brew variant is een eigen recept waardoor ik het de naam Famore heb gegeven.

Je kunt bovenstaand recept gebruiken waarbij je ongeveer 150 gram van het water weglaat en vervangt door 150 gram ijs. Dit ijs kun je rechtstreeks toevoegen maar het heeft mijn voorkeur om het druppelsgewijs toe te laten voegen. Ik gebruik weer die metalen trechter waar ik het ijs in leg. Deze sluit de glazenpot met het koffie-extract goed af en op de trechter zet ik een glazen pot zodat ook het ijs 'schoon' blijft.

Wanneer het ijs gesmolten is kun je de trechter weghalen en de pot met een deksel afsluiten.

Eventueel kun je de koffie-extract even doorroeren. De totale tijd is weer 12 uur, maar ik kan je aanraden om een aantal uren meer te gebruiken.

(Famore is een eigen ontworpen naam waarbij ik alle letters heb gebruikt uit alle namen van mijn gezin, met als eindresultaat; Pure Liefde en Licht)

ØkoNome©
Lunde, Norge

www.okonome.no

Onze emigratie, onze kijk op...

Lieve mensen,

Onze kijk op? Bedoel je het uitzicht dat je hebt? Ja dat zou natuurlijk ook kunnen, maar ik heb het

ook over onze cq mijn mening, onze kijk op dingen, onze blik, ander referentiekader, hoe je het maar wilt noemen.

Maar over het uitzicht gesproken, ik kwam op deze blog omdat we afgelopen oktober met zijn viertjes Lundås hebben beklommen. Prachtige berg die we vanuit onze tuin kunnen zien.

Ik heb hem één keer eerder beklommen, twee jaar geleden. Toen was ik ook onder de indruk van de mooie tocht en het prachtige uitzicht. Heerlijk in de volle zon over onze geliefde dorpje uitkijken. De bergen in de verte, de rivier en de prachtig gekleurde bomen. Dat met een krachtige zon, weinig tot geen wind en een heel aangename temperatuur. Medio oktober hadden we nog 18 graden! En dan moet je weten dat dat hier warmer aanvoelt dan in Nederland. Zonder jas buiten lopen en spelen dus, ja ik ook. We waren op het idee gekomen om Lundås op te lopen, oh ja je spreekt het uit als Luundos, omdat Olivia elke week met 'buitenschool' Lundås oploopt.

Omdat ik de berg al eerder had beklommen was ik verbaasd dat ze dat ook met 5 a 6 jarige doen. Een groep van ongeveer 25 kinderen met ongeveer 4 volwassen begeleiders, een berg op, en daar enkele uren de meute in de gaten houden etc, dat leek me een minder goed idee. Twee jaar geleden zou ik nog minimaal 'onbegrijpelijk' als term hebben gebruikt.

Inmiddels weet ik dat het heel normaal is dat je kinderen van alles bijbrengt waardoor ze vertrouwd raken met hun omgeving. En in Noorwegen breng je een kind dus bij om vertrouwd te zijn in en met de bergen.

Zo werden wij ingehaald door een kind van drie! Nee geen gein, hele families gaan die berg op. Vooral in het weekend, dus ook op deze zondagmiddag. Een gezin met twee kinderen lieten we voorgaan. De zoon zit een klas hoger dan Olivia, ze werd dan ook lief begroet en zijn broertje van ongeveer 3 liep een groot deel zelf de berg op. Een gedeelte zat hij ook op de schouders van zijn vader, wat voor beiden een prestatie is. Beetje topzwaar een berg oplopen, losse steentjes en van die gladde blaadjes, nee het is niet het eerste dat in mij opkomt. En dan als ukkie zoveel hoger alles onder je steeds kleiner zien worden, nee dat zag ik mezelf als ik in zijn schoenen stond hem niet nadoen. 

Maar mijn mening is dus sterk veranderd sinds ik hier woon. Ik kijk er nu als het ware met een andere bril naar, en ik ben overigens ook mijn Nederlandse zonnebril op die berg kwijtgeraakt. Ja echt waar, balen en ook nog vervuilend. Misschien vind ik hem bij een volgende tocht nog terug, maar voor nu ben ik die Nederlandse bril dus kwijt. Maar zoals gezegd mijn Nederlandse kijk op veel dingen is dus aardig veranderd, verbeterd zou ik zeggen omdat ik me meer en meer realiseer hoe je van alles 'normaal' vindt alleen maar omdat je dat zo geleerd hebt.

Maar goed, wij zijn dus die berg aardig makkelijk opgelopen. Olivia trots voorop en Renate met verbazing er achteraan. Genieten van het prachtige uitzicht, de prachtige klimbomen met ingebouwde relax-stoelen (nee echt waar, sommige zijn zo gegroeid dat je erop kunt liggen) en dan ook nog een prachtige 'grillhytte'. Dat is een stookhut waar je een vuurtje kan stoken en worstjes kan grillen.

We zijn inmiddels een aantal weken verder (begin november) en in de tussentijd heeft 'Het Leven' niet stilgestaan. De eerste keer dat ik Lundås opging was ik met L.V. Inmiddels is hij overleden, daar in Nederland. Een paar weken voor zijn overlijden is hij nog naar Lunde gekomen om afscheid te nemen. Met een aantal Nedernoren hebben we een vuurtje gestookt, aan het water.

Een bijzonder samenzijn dat een ieder lang zal koesteren, ieder op zijn eigen manier.

Weer even later is een oom van mij overleden. Aan een, om de woorden van mijn vader te gebruiken, 'vervelende rotziekte'. Mijn vader had het dan over zijn eigen ziekte, maar het gaat helaas ook op voor andere soorten ziekten. Ik was graag bij mijn familie geweest, op zijn minst om mijn respect en verbondenheid te tonen.

Nu op afstand zijn voelt dubbel, maar het geeft mij ook het besef dat 

de verbondenheid diep gaat en 'goed zit'.

Op 30 december mocht Renate naar het ziekenhuis voor een poliklinische ingreep aan haar hand, in april of mei zal haar andere hand 'gedaan' worden. We wensen dat deze ingreep en het herstel net zo voortvarend gaat als deze. De klachten, waar menig goede nachtrust aan is opgeofferd, zijn zo goed als verdwenen.

Super! De goede nachtrust moet nog terug komen, maar dat terzijde. 

Overigens was Olivia mee omdat het kerstvakantie was, daar was ik achteraf heel blij om.

Ik mocht opnieuw ervaren dat ik veel van mijn eigen ziekenhuiservaringen heb verwerkt, dat was een boeiend proces. Mooi om samen met Olivia op Renate te wachten, samen te praten, alles om ons heen rustig te bekijken en een stukje te lopen. We hadden het eigenlijk wel gezellig samen!

Binnen een uur was Renate uit de behandelkamer. YES, opgelucht en naar huis!

Op 20 december heb ik één van de meest bijzondere natuurverschijnselen ervaren;

Het Noorderlicht! Daar zijn geen woorden voor te vinden, zo indrukwekkend. Magisch!

De foto's zijn niet van mij, maar ze geven een heel goede indruk van wat ik heb gezien.

En dat 'gewoon' op een korte avond-wandeling net buiten mijn dorp.

Zo, een mooi punt om deze blog mee af te sluiten.

Vorig jaar heb ik geen enkele blog geplaatst, dat had zo zijn redenen, maar voor dit jaar heb ik mij voorgenomen meer te schrijven. Ja ja, en dan ook nog als blog plaatsen :)

Ik plaats deze blog een aantal dagen na de afscheidsdienst van mijn oom.

Voor mij een moment om wat meer in mezelf te keren en dat dan ook weer te delen.

In gedachten is er geen afstand...

PS1: Volgende keer meer over onze schoolkeuze.
PS2: aurora borealis is ook in onze regio een zeldzaam natuurwonder!

Sommige mensen zien de dingen zoals ze zijn en vragen: waarom? Ik zie de dingen zoals ze nooit zijn geweest en zeg: waarom niet? George Bernard Shaw

voor meer mooie uitspraken, zie : www.dagelijksegedachte.net