Onze emigratie, onze kijk op...

Lieve mensen,

Onze kijk op? Bedoel je het uitzicht dat je hebt? Ja dat zou natuurlijk ook kunnen, maar ik heb het

ook over onze cq mijn mening, onze kijk op dingen, onze blik, ander referentiekader, hoe je het maar wilt noemen.

Maar over het uitzicht gesproken, ik kwam op deze blog omdat we afgelopen oktober met zijn viertjes Lundås hebben beklommen. Prachtige berg die we vanuit onze tuin kunnen zien.

Ik heb hem één keer eerder beklommen, twee jaar geleden. Toen was ik ook onder de indruk van de mooie tocht en het prachtige uitzicht. Heerlijk in de volle zon over onze geliefde dorpje uitkijken. De bergen in de verte, de rivier en de prachtig gekleurde bomen. Dat met een krachtige zon, weinig tot geen wind en een heel aangename temperatuur. Medio oktober hadden we nog 18 graden! En dan moet je weten dat dat hier warmer aanvoelt dan in Nederland. Zonder jas buiten lopen en spelen dus, ja ik ook. We waren op het idee gekomen om Lundås op te lopen, oh ja je spreekt het uit als Luundos, omdat Olivia elke week met 'buitenschool' Lundås oploopt.

Omdat ik de berg al eerder had beklommen was ik verbaasd dat ze dat ook met 5 a 6 jarige doen. Een groep van ongeveer 25 kinderen met ongeveer 4 volwassen begeleiders, een berg op, en daar enkele uren de meute in de gaten houden etc, dat leek me een minder goed idee. Twee jaar geleden zou ik nog minimaal 'onbegrijpelijk' als term hebben gebruikt.

Inmiddels weet ik dat het heel normaal is dat je kinderen van alles bijbrengt waardoor ze vertrouwd raken met hun omgeving. En in Noorwegen breng je een kind dus bij om vertrouwd te zijn in en met de bergen.

Zo werden wij ingehaald door een kind van drie! Nee geen gein, hele families gaan die berg op. Vooral in het weekend, dus ook op deze zondagmiddag. Een gezin met twee kinderen lieten we voorgaan. De zoon zit een klas hoger dan Olivia, ze werd dan ook lief begroet en zijn broertje van ongeveer 3 liep een groot deel zelf de berg op. Een gedeelte zat hij ook op de schouders van zijn vader, wat voor beiden een prestatie is. Beetje topzwaar een berg oplopen, losse steentjes en van die gladde blaadjes, nee het is niet het eerste dat in mij opkomt. En dan als ukkie zoveel hoger alles onder je steeds kleiner zien worden, nee dat zag ik mezelf als ik in zijn schoenen stond hem niet nadoen. 

Maar mijn mening is dus sterk veranderd sinds ik hier woon. Ik kijk er nu als het ware met een andere bril naar, en ik ben overigens ook mijn Nederlandse zonnebril op die berg kwijtgeraakt. Ja echt waar, balen en ook nog vervuilend. Misschien vind ik hem bij een volgende tocht nog terug, maar voor nu ben ik die Nederlandse bril dus kwijt. Maar zoals gezegd mijn Nederlandse kijk op veel dingen is dus aardig veranderd, verbeterd zou ik zeggen omdat ik me meer en meer realiseer hoe je van alles 'normaal' vindt alleen maar omdat je dat zo geleerd hebt.

Maar goed, wij zijn dus die berg aardig makkelijk opgelopen. Olivia trots voorop en Renate met verbazing er achteraan. Genieten van het prachtige uitzicht, de prachtige klimbomen met ingebouwde relax-stoelen (nee echt waar, sommige zijn zo gegroeid dat je erop kunt liggen) en dan ook nog een prachtige 'grillhytte'. Dat is een stookhut waar je een vuurtje kan stoken en worstjes kan grillen.

We zijn inmiddels een aantal weken verder (begin november) en in de tussentijd heeft 'Het Leven' niet stilgestaan. De eerste keer dat ik Lundås opging was ik met L.V. Inmiddels is hij overleden, daar in Nederland. Een paar weken voor zijn overlijden is hij nog naar Lunde gekomen om afscheid te nemen. Met een aantal Nedernoren hebben we een vuurtje gestookt, aan het water.

Een bijzonder samenzijn dat een ieder lang zal koesteren, ieder op zijn eigen manier.

Weer even later is een oom van mij overleden. Aan een, om de woorden van mijn vader te gebruiken, 'vervelende rotziekte'. Mijn vader had het dan over zijn eigen ziekte, maar het gaat helaas ook op voor andere soorten ziekten. Ik was graag bij mijn familie geweest, op zijn minst om mijn respect en verbondenheid te tonen.

Nu op afstand zijn voelt dubbel, maar het geeft mij ook het besef dat 

de verbondenheid diep gaat en 'goed zit'.

Op 30 december mocht Renate naar het ziekenhuis voor een poliklinische ingreep aan haar hand, in april of mei zal haar andere hand 'gedaan' worden. We wensen dat deze ingreep en het herstel net zo voortvarend gaat als deze. De klachten, waar menig goede nachtrust aan is opgeofferd, zijn zo goed als verdwenen.

Super! De goede nachtrust moet nog terug komen, maar dat terzijde. 

Overigens was Olivia mee omdat het kerstvakantie was, daar was ik achteraf heel blij om.

Ik mocht opnieuw ervaren dat ik veel van mijn eigen ziekenhuiservaringen heb verwerkt, dat was een boeiend proces. Mooi om samen met Olivia op Renate te wachten, samen te praten, alles om ons heen rustig te bekijken en een stukje te lopen. We hadden het eigenlijk wel gezellig samen!

Binnen een uur was Renate uit de behandelkamer. YES, opgelucht en naar huis!

Op 20 december heb ik één van de meest bijzondere natuurverschijnselen ervaren;

Het Noorderlicht! Daar zijn geen woorden voor te vinden, zo indrukwekkend. Magisch!

De foto's zijn niet van mij, maar ze geven een heel goede indruk van wat ik heb gezien.

En dat 'gewoon' op een korte avond-wandeling net buiten mijn dorp.

Zo, een mooi punt om deze blog mee af te sluiten.

Vorig jaar heb ik geen enkele blog geplaatst, dat had zo zijn redenen, maar voor dit jaar heb ik mij voorgenomen meer te schrijven. Ja ja, en dan ook nog als blog plaatsen :)

Ik plaats deze blog een aantal dagen na de afscheidsdienst van mijn oom.

Voor mij een moment om wat meer in mezelf te keren en dat dan ook weer te delen.

In gedachten is er geen afstand...

PS1: Volgende keer meer over onze schoolkeuze.
PS2: aurora borealis is ook in onze regio een zeldzaam natuurwonder!

Sommige mensen zien de dingen zoals ze zijn en vragen: waarom? Ik zie de dingen zoals ze nooit zijn geweest en zeg: waarom niet? George Bernard Shaw

voor meer mooie uitspraken, zie : www.dagelijksegedachte.net