Onze emigratie, ons afscheid...

Afscheid nemen,

Voor mij toch onverwachts is mijn vader op 23 november 2013 overleden.
Een dag eerder had ik van mijn oom vernomen dat het slechter ging met hem. De ochtend van zijn overlijden had ik besloten om hem op te gaan zoeken, dat ik zou gaan proberen reis te regelen.
Dat had ik in een mail aan mijn oom gestuurd en een paar uur later krijg ik het bericht van zijn overlijden. Mijn vader was al een aantal jaren ziek en hij ging langzaam maar zeker achteruit.
Helaas heb ik mijn vader voor het laatst gezien in mei 2011, een aantal maanden voor onze emigratie naar Noorwegen. Door een heftig en verdrietig conflict was het niet meer mogelijk om contact te hebben met mijn ouders en zussen. Mijn rouwproces is toen ook gestart, en dat is pijnlijk.

Ongeveer één uur voor het overlijden van mijn vader had ik een bijzonder moment, in gedachte was ik sterk met hem verbonden.Het gevoel wat erbij aanwezig was, was puur en liefdevol en ik heb uitgesproken dat er geen obstakels tussen ons aanwezig zijn. Dat gevoel heeft mij bijgestaan in de stappen die ik vervolgens helaas moest maken, op weg naar zijn crematie. Het weerzien met mijn familie heeft mij zeer goed gedaan, het was zeer warm en liefdevol. Het heeft mij wederom laten zien dat familiebanden uniek zijn, waardevol. Maar achterom kijkend moet ik ook erkennen dat deze banden niet als vanzelfsprekend moeten worden ervaren. Een mens is op de eerste plaats een uniek en liefdevol wezen, en dan pas een dochter, broer, zoon, etc etc. In de afgelopen jaren heb ik veel geleerd, ook dat het bewust nemen van afstand en mijn eigen weg te gaan, goed was om te doen. 
Voor mij was er eigenlijk geen andere optie en ik denk dat alles bij elkaar het mij als mens verder heeft gebracht, maar ook wij als gezin zijn in onze kracht en in onze liefde bevestigd en gedragen.

Een heel aantal momenten waren voor mij zeer bijzonder, het contact een mijn oom en tante waar ik ook verbleef, een aantal gesprekken. Maar ook een tekening op de kist van mijn vader. De kist was van onbewerkt hout dat was gezaagd van een enorme boom die in een dorp verderop had gestaan.
Een boom die veel ouder dan mijn vader moet zijn geweest en waar hij misschien nog wel onder heeft gestaan. Op de kist stonden een paar boodschappen, maar ook was er een vogel en een bergketen getekend. Die bergketen viel me op. Deze leek erg op Lifjell. Vooral vanaf een bepaalde hoek gezien.
De foto hieronder laat dat hopelijk zien.
Maar uiteraard kan het ook gewoon zo zijn dat ik deze gelijkenis er graag in wou zien.

Bovenstaande is een ingrijpende en heel persoonlijke gebeurtenis en het lukt me nu nog niet om het geheel vrij en open te schrijven. het verhaal loopt niet goed, lukt me nu ook niet om dat anders te verwoorden. Ik ga daar later mee verder. 

De reis naar en terug van Nederland was in een heel aantal opzichten bijzonder. Ik was enorm blij dat ik weer terug was en ik werd in een koud en wit Noorwegen door mijn heerlijke gezin van de bus gehaald. Ik maakte nog net geen huppel sprong van blijdschap toen ik ze zag. Maar wat was ik blij ze weer te zien en te kunnen knuffelen, heerlijk. 
Gelijk gingen we over tot de orde van de dag. Olivia had een uitnodiging gekregen van haar vriendin Anne, ja het zijn echte dikke vriendinnen. Die uitnodiging kreeg Renate toen ik al vertrokken was.
Of ik nog een cadeautje in Nederland kon kopen. Natuurlijk, ik zou toch in de Hema wat dingetjes kopen, maar of ik nou alles meekrijg in die ene tas die ik als handbagage meeneem? 
Ongelofelijk wat er in kan en Anne was er blij mee, kun je vast niet in onze regio kopen.
Gelijk kon ik achter het stuur kruipen om Olivia en Renate naar het feestje te brengen en we waren precies op tijd. Wat een timing, en dat met ruim 1000 km achter de kiezen.

De volgende gebeurtenis wil en kan ik nu wel vrij en open delen, het was een paart dagen na mijn thuiskomst.

Ik zat met Felix in de woonkamer, ik zat op de bank en hij stond voor de bank.
Hij maakte bijzondere opmerkingen  die ik mogelijk kan koppelen aan een bde.
Felix is geboren met een spoedkeizersnede na een zwangerschap van 29 weken en hij had geen hartslag of ademhaling en moest gereanimeerd worden, later die avond opnieuw op weg naar het andere ziekenhuis, LUMC. Op die avond met mij was Felix aan het bladeren in een tijdschrift en daar zag hij een foto van een operatieteam, in blauwe pakken en mondkapjes op etc. Hij vroeg wat dat was en vervolgens zij hij; Die meneer knijpt daar zo. Hij wees naar zijn rechter zijde, net onder zijn ribbenkast.
Hij keek er wat moeilijk bij en zei dat het toen erg pijn deed. (meneer zegt hij vaak tegen volwassenen en zijn artsen waren vrouwen)
Ik heb geluisterd en naar hem gekeken en wou niet teveel vragen. Over het wanneer kon hij geen antwoord geven, logisch ook.
Renate zei later dat bij pasgeborene met twee vingers wordt gereanimeerd, net onder het middenrif. 
Ik was er de eerste keer bij, maar kon dat niet goed zien omdat er veel mensen om hem heen stonden en hij heel klein was. Uiteraard heb ik het nodige gezien en wist ik dat het kritisch was.
Uiteraard kun je bovenstaande ook sceptisch benaderen, maar het lijkt mij toch zeer aannemelijk dat Felix zijn geboorte kan herinneren en dat hij waarschijnlijk deze bewust van buiten zijn lichaam heeft waargenomen.
Dat kun je dan een BDE noemen omdat hij op dat moment feitelijk dood was. Dat laatste staat overigens ook zo letterlijk in zijn medisch dossier.




Als afsluiting een mooie gedachte over kwaliteit in je leven;

Het geluk in jouw leven, hangt af van de kwaliteit van jouw gedachten.  Rehana Gulzar, Utrecht NL